https://qandqsite.wordpress.com/2017/06/29/the-elusive-bandit/
As jy hierdie lees, is ek dood….
Gelukkige Moedersdag! Happy Mother’s Day!
Is there anything specific you would like for Mother’s Day?
It is one of those days that many people immediately complain about –
Just a money making scheme
You should spoil your mom whenever you feel like it and not only on Mother’s Day
The whole thing is so commercialised
Of course there is truth in this. Walk into Woolies and there they are; the big curly-swirly signs announcing that Mother’s Day is on the 14th May. And that you could spoil that special mom of yours with pink slippers, a fluffy (and very expensive) gown, or buy-2-and-save-25%-Minnie-Mouse-fleece pajamas. Red Square has 25% off on all their fragrances and takealot.com has huge discounts on coffee filters, food steamers and fitness goodies. And yes, I then jumped on the bandwagon too by advertising my tissue boxes, trinket boxes and discounted, personalised shopping bags. Because let’s face it, us moms have more than enough bubblebath and body creams and as much as we love chocolates we could do without!
The idea of Mother’s Day didn’t just fall out of the sky –
“The modern holiday of Mother’s Day was first celebrated in 1908, when Anna Jarvis held a memorial for her mother at St Andrew’s Methodist Church in Grafton, West Virginia. St Andrew’s Methodist Church now holds the International Mother’s Day Shrine.[6] Her campaign to make “Mother’s Day” a recognized holiday in the United States began in 1905, the year her mother, Ann Reeves Jarvis, died. Ann Jarvis had been a peace activist who cared for wounded soldiers on both sides of the American Civil War, and created Mother’s Day Work Clubs to address public health issues. Anna Jarvis wanted to honor her mother by continuing the work she started and to set aside a day to honor all mothers because she believed that they were “the person who has done more for you than anyone in the world”.Thank you, Wikipedia x
I must admit, I love these “commercialised” days. It gives us an ideal opportunity to spoil and thank our moms, who, at the best of times, we take for granted. We expect them to just always be there for us, because that is what mothers do, right? And there is nothing quite as special as giving a gift that is carefully thought through and chosen, and to then see the happiness on that person’s face when they receive it.
So what do I want for Mother’s Day? I suggested to Andries that he take the girls to Clicks, and let them pick a handful of items they think I would like. I am really looking forward to seeing what the three of them came up with!
To all the mothers out there – whether you are single, divorced, happily married, young or old – happy mother’s day. And treasure those handmade cards and hugs and kisses you will be receiving.
And pretend to absolutely LOVE that cold mug of tea that is brought to you in bed.
https://qandqsite.wordpress.com/2017/05/13/happy-mothers-day/
Dag 2622-2641 – Baksteen mure en telefoontjie speel
Hierdie week moes ek ongelukkig weer ‘n lewensles leer op die harde manier. “Hindsight is a wonderful thing”, gaan die gesegde mos. As ek terugkyk kan ek so duidelik sien die foute wat ek gemaak het. Hoe kon ek dit nie toe sien nie?
Onthou julle die speletjie “Telefoontjie”? Ons het dit so graag op laerskool gespeel. Jy staan in ‘n kring en een maatjie fluister vir die maatjie langs hom ‘n sin. Die sin mag nie weer herhaal word nie, en die maatjie moet oorfluister wat dit is wat hy gehoor het, en so het dit aangegaan. Die laaste persoon in die sirkel moes dan die sinnetjie hardop sê. En die eindboodskap was NOOIT dieselfde as die begin boodskap nie. Nie net was dit ‘n lawwe speletjie nie, dit was ook bedoel om ons iets te leer. Van hoe boodskappe wat oorgedra word, verkeerd verstaan word, en hoe die persoon wat die boodskap nie mooi gehoor het nie, sy eie afleiding kan maak of oordra wat hy dink hy gehoor het. So maats, moenie stories oordra nie.
‘n Vriendin, ek noem haar sommer Suzie, vertel my so twee weke terug van hoe haar seun, by die skool, geboelie word deur die ouer seuns. Hy is so maer outjie,Tienie, in graad 5, met ‘n sagte geaardheid, glad nie bakleierig nie. Die eerste week van skool, word hy toe sommer van die trappe afgestamp deur twee van die ouer seuns.
“Tienie ken nie hulle name nie, maar hy het gesien wie dit is. Hulle het verlede jaar ‘n ander seun geslaan.”
Ek noem toe vir Suzie dat ek die genoemde seun se ma ken en dat ek vir haar sal vra wie die seuns is, en dan kan sy ten minste met die name skool toe gaan en die geboelie addresseer. So vertel sy my toe verder dat Tienie van lankal af so geteroriseer word deur die ouer seuns. Onder andere deur Rory wat deel is van die “gang” wat vir Tienie van die trappe afgestamp het. Die ma wie se seun laasjaar geslaan is, stuur toe vir my die twee seuns se name. Plaas ek dit net daar gelos het, maar toe moes grootbek Pixie vir haar gaan staan en vertel hoekom ek die name wil hê.
“They are apparently in a gang with Rory?”
stuur ek na haar boodskap met die name. En haar boodskap terug,
“OMG, Rory is in this gang too.”
En dis toe nou presies hier waar die boodskap heeltemal skeef trek en die situasie sleg hand uitruk. Want sien, ek het ‘n vraag gevra, maar die ma het duidelik verstaan ek maak ‘n stelling. My afleiding van haar boodskap was dat dit wat ek haar gevra het, bevestig. Maar dit kom toe uit dat haar boodskap een was van verbasing, en nie van bevestiging nie. Kan julle sien wat ‘n gemors hierdie is?
Ek het vir Suzie die name gestuur, ingenome gevoel met my goeie daad vir die dag, en daarvan vergeet. Volgende oomblik bel Rory se ma vir Suzie om te hoor wat haar kind, Rory, aan Tienie gedoen het. En so ontken Suzie dat Rory ooit iets gedoen het aan Tienie, en dat sy nooit gesê het Rory is in ‘n “gang” nie. So is Suzie toe ook vies vir my, want Tienie word toe deur hierdie seuns genader en vra hoekom daar oor hulle geklik word.
“We bumped you because you were in our way,”
is toe nou ook sommer die verduideliking.
‘n Paar dae later, wag Rory se ma my in by die skoolsnoepie. ‘n Intimiderende, kort donkerkop vrou. Een wie se reputasie ek ook al ken – een van daardie ma’s wat nie skroom om ‘n helse drama te maak en die hoof se kantoordeur te gaan afbreek as daar ‘n probleem is nie. Sy was eintlik heel skaflik en heimlik bewonder ek haar vir die feit dat sy die “guts” het om aangesig tot aangesig met mense te gaan praat. Sy wou weet of dit ek is wat sê Rory is deel van ‘n “gang” wat jonger seuns boelie. Want toe sy vir Suzie bel kon sy skaars ‘n woord inkry en Suzie het my dadelik blameer.
“Look, it was Suzie who told me.”
was my antwoord aan haar,
“But you don’t know me and you don’t know Suzie so who are you going to believe? I was trying to help her find names, and she said the boys who pushed Tienie down the stairs, were the ones who beat up another boy last year.”
Twee dae lank was ek vreeslik ontsteld, want deel van my het gevoel ek moes my naam skoon kry. Dis vir my baie erg om geblameer te word vir iets wat ek nie gedoen het nie. Maar hoe sou ek my onskuld kon bewys sonder om nog meer mense te betrek wat boonop in vertroue vir my ook dinge vertel het? Ek het tot die besef gekom alhoewel, dat maak nie saak hoe ek hierna kyk nie, dit gaan ‘n gemors bly. En dis ‘n kwessie van “he said, she said”, en almal jok nou om hulle eie basse te red. Soos ‘n klomp hoërskool meisies wat gevang is met een sigaret.
“Sy het die sigaret skool toe gebring.
Maar sy het dit aangesteek.
En sy het die eerste teug gevat!
Dit was sy wat die stompie after die pawiljoen gegooi het!”
Ek is bitter teleurgesteld in Suzie wat in die eerste plek nie die vrymoedigheid gehad het om te erken dat haar seun wel verlede jaar geboelie is deur Rory nie. Ek is teleurgesteld dat sy soos ‘n onvolwasse skoolmeisie die blaam van haarself probeer lig het deur my vir die wolwe te gooi. Maar teleurstelling in myself is nog erger. Want as ek terugkyk, het ek oop oë in hierdie baksteenmuur ingehardloop. Ek weet Suzie hou daarvan om te skinder, en om allerhande staaltjies te vertel van mense in ons skool. Hoekom het ek myself so verstrengel gekry in ‘n visnet wat net stywer en stywer om my begin span het? Dr Jax het destyds vir my gesê “nat kak spat”. En wow, hoe het dit nie gespat nie. Hoekom het ek nie die tekens gesien nie?
Dis nou heel duidelik dat Suzie my vermy by die skool. Voel sy sleg oor sy so blatant gejok het? Of glo sy sy was reg en is sy kwaad oor sy dalk nie wou gehad het ek moes inmeng nie? Dis ‘n donker wolk wat oor my hang. Die volwasse ding om te doen is om met haar te gaan praat hieroor en dit uit te klaar. Maar ek is nog steeds so kwaad en seergemaak dat ek net nie die regte woorde in my kop kan vind nie. Ek is bevrees as ek nou ‘n gesprek met haar moet hê, gaan dit net lelik raak en van voor af ‘n modder geslingery word. Die lafhartige uitweg is om haar ook te vermy, en te hoop dat dit sal oorwaai. Maar dan is ek mos nie veel beter as een van daardie skoolmeisies agter die pawiljoen nie?
Die positiewe wat ek hieruit vat, is die volgende – hou my ore op die grond en my mond styf toe.
Move on
The why
Dag 2455-2621 – Oop bladsye
En toe word dit weer sulke tyd…..
2016 was op sy laaste bene. Die son het asemrowend mooi gesak oor die Atlantiese oseaan en ‘n koelerige windjie het ons genoop om ons skouers toe te gooi. Braaivleis en paptert en J.C. le Roux, wat ‘n manier om 2016 vaarwel te roep! Ek het reeds vroeg Desember al die kopskuif gemaak dat 2017 ‘n goeie en voorspoedige en positiewe jaar gaan wees. Dit kan nie altyd net goed gaan nie, dis nou maar die realiteit waarmee die lewe ons gooi. Maar dis of 2016 ‘n besondere harde en uitdagende jaar vir meeste van ons was. Ons was maar net te bly om die einde van hom te sien!
Nuwejaars voorneme – jy wil hulle nie maak nie, maar dit voel so half verkeerd om nie ten minste één te hê nie. Manlief wil weer terugklim op die fiets, Kleinsus wil meer van ‘n balans in haar lewe hê, Engel (11) het in haar dagboek geskryf sy wil 85% vir Engels kry en gewig verloor (eish), dié een wil meer reis en daardie een wil spaar vir ‘n motorfiets. Sommige mense se doelwitte is heel eenvoudig, soos om ‘n groentetuin te kweek of meer boeke te lees. Dan is daar dié wat meer gekompliseerd is en harde werk, selfs bloed en sweet, gaan verg. Soos om Kilimanjaro te gaan klim of weer te begin swot. Myne? Ek wil leer om reguit, en mooi, te stik, sodat ek tafeldoeke en “table runners” kan maak. Dis ‘n redelike eenvoudige voorneme, kort en spesifiek, sonder tierlantyntjies.
My ander een is meer op ‘n “sielsvlak” en kan nie regtig gemeet word nie. Ek kan nie ‘n sertifikaat of ‘n medalje of ‘n goue sterretjie vir hom kry nie. En dit is om dankbaar te wees vir dit wat ek wél het en nie obsessief te wees oor dit wat ek nié het nie. Makliker gesê as gedaan, veral danksy sosiale media. Kom ons wees nou maar eerlik, dis lekker om op facebook te pos van eksotiese vakansies, talentvolle kinders met medaljes om hulle nekkies, ‘n blink nuwe kar, maratons wat gehardloop is, naweke by rivier huise of wildsplase, ‘n foto saam ‘n bekende of ‘n foto van Boeta met sy elektroniese “scooter”. Dit is so maklik om vasgevang te raak in ander se lewens en om amper bitter te raak oor my eie tekortkominge. Hoekom kan ons nie ook ‘n vakansiehuis bekostig in Wilderness nie, hoekom kan ek nie rondry in ‘n blink nuwe motor nie, hoekom kan ons nie op ‘n R80,000 Mauritius vakansie gaan nie? Sal hierdie dinge my gelukkiger maak? Miskien? OK, heel waarskynlik. Is ek slegter af sonder hierdie dinge? Nie regtig nie. So, ek gaan nou wel nie in 2017 die wonderlike herinneringe hê van kayak ry in die turquoise waters van Mauritius nie. My kinders mag dalk ook nie einde 2017 spog met stringe medaljes en trofees vir atletiek, hokkie of redenaars kompetisies nie. “So what?” Daar lê ‘n hele, onvoorspelbare, jaar vol leë bladsye voor – een waarin ek my energie kan instoot in my gesin, my stokperdjies, waarin ek oop kan wees vir nuwe idees en uitdagings. Meer as genoeg geleentheide vir hope spesiale foto’s en herinneringe. ‘n Jaar waarin ek kan fokus op my gesondheid, kan skaaf aan my “minder goeie eienskappe”, gehalte tyd spandeer saam spesiale mense. En om die slegte te bêre waar dit hoort. In die verlede.
So, wat is jou Nuwejaars voornemens? Doelwitte vir hierdie 365 dae (oops, minus 15 dae) wat soos ‘n oop boek voor ons lê?
Dag 2528-2543 – Jaag na alles
Ek het haar net vir twee jaar geken. St 8 en St 9 (graad 10 en 11)
En ek was heimlik jaloers op haar. Want sy was daardie meisie soos wie ons almal eintlik wou wees. Sy het ‘n erekleure skoolbaadjie gedra, vol lapelle en balkies. By ons skool was dit redelik opvallend, want waar meeste van ons strepe gedra het, was die erekleure baadjie ‘n donker blou een, met ‘n breë, geel omboorsel. Sy het akademies uitgeblink en baie aktiwiteite deelgeneem – van redenaars kompetisies tot koor sing tot hokkie speel. Sy het hoofrolle gekry in die skool revues en sy was redelik populêr onder beide seuns en meisies.
Die oggend van die 8ste Oktober stuur Hanna vir my ‘n whatsapp.
“Familie is gebel om hospitaal toe te gaan, die dokter sê Hanelie is moeg baklei.”
En ‘n paar minute later….
“Sy is weg”,
met ‘n prentjie van ‘n tranerige smiley mannetjie.
Weg, wat bedoel jy met weg? My logika het vir my gesê presies wat dit beteken. Weg. Maar dit was asof ek dit net nie kon verstaan nie. Sy was dan in die hospitaal, onder bekwame dokters. Sy het jong kinders, sy mag nie net “weg” wees nie.
“Ai tog – ek is so geskok. Ek het nooit besef dis so erg nie.”,
het ek twee minute later teruggeantwoord. Hanelie het oor haar getrekte strepie in die sand getree.
In eenvoudige taal – Hanelie het bloedvergiftiging gekry. Niemand weet waar of hoe sy dit gekry het nie. Selfs Dr Google was maar vaag, en wyd. En boodskappe van die familie was gemeng en kon op verskillende manier geïnterpreteer word. “Daar was ‘n traan in haar oog”,
het haar ma blykbaar op ‘n stadium gepos. Van blydskap, hartseer, of was haar oë net droog? Niemand sal regtig weet nie, want sy was onder sterk verdowing. Wie weet of sy bewus was van wat om haar aan die gang was. Sy was op vakansie en sy het net gekla van ‘n vreeslike seer keel. Die volgende dag was sy in die Intensiewe sorg eenheid op ‘n ventilator en ‘n dag of twee later op ‘n dialise masjien. Agt dae later was dit verby.
Ek het Hanelie nie geken as ‘n volwasse vrou nie. Wel ‘n bietjie kontak gehad op facebook, maar ek sou dit nie klassifiseer as ‘n vriendskap nie. Hanna het haar wel goed geken, sy het van die Kaap af gevlieg en ons is Emalahleni toe vir die gedenkdiens.
My hart was seer vir haar vriendinne. Want ek weet hoe kosbaar my vriendinne vir my is en watter groot rol hulle speel in my alledaagse bestaan. My vriendinne is deel van my soos die vetrolletjies aan my middel en die fyn plooitjies om my oë.
My hart was seer vir haar suster. Die een mens met wie jy al baklei vandat jy jou geheue het, maar met wie jy altyd opmaak. Die persoon wat, baie meer is soos jy as wat jy besef, en vica versa.
My hart was seer vir haar man en twee seuns. ‘n Man wat nou alleen die mas moet opkom met twee jong seuns, terwyl hy vir lank nog gaan rou oor sy vrou. Die blonde tiener het in sy pa se arms gesit, styf teenaan hom. Die jonger seun het nie emosie gewys nie, inteendeel. Voor kerk het hy buite in die tuin bal geskop. Tydens die diens, het hy opgetree soos ‘n tipiese 10jarige seun wat geforseer is om stil te sit in ‘n vervelige kerkdiens, en onskuldig die tyd verwyl deur saam sy maats grappies te maak en agter oop hande te giggel. Sy pa se suster het hom gereeld met groot oë aangekyk, duidelik nie beindruk met sy gedrag nie.
My hart was seer vir haar ma. Geen ma moet ‘n kind begrawe nie. Die tannie het oud en afgemat gelyk – gekleë in swart van kop tot tone. In diep rou. Vir haar, sal die wêreld nooit weer dieselfde wees nie.
Die dood laat mens anders na die lewe kyk. Jy wonder hoe jy sou staande gebly het as jy in daardie voorste kerkbank gesit het. Jy besef hoe jy simpel goed najaag, hoe jy jou tyd soms mors op nuttelose dinge, hoe jy stres oor iets wat oor ‘n week nie eers meer ‘n gedagte is nie. Jy tel jou eie seëninge en besef hoeveel jy eintlik het om voor dankbaar te wees. Jy maak beloftes aan jouself om jou ma meer gereeld te bel, om meer kwaliteit tyd saam jou kinders te spandeer, om meer belangstellend na jou man te luister wanneer hy praat oor sy dag by die werk. Maar ‘n paar dae later is jou goeie voornemens ‘n vergete, opgefrommelde stukkie nota papier wat iewers in ‘n laai lê. Vergete. “Because life goes on”..
En as ek my weer kan kry, jaag ek na wind en stres oor dinge wat volgende week nie eers meer ‘n gedagte gaan wees nie.
Dag 2512-2527 – Verandering, vernuwing, verskuiwing
Die Jakaranda blommetjies het begin om ‘n pers kombers oor ons buurt te gooi. Dit is Oktober…
Soos wat die gordyn al hoe laer sak oor 2016, raak ek weer bewus van hoe vinnig tyd verbyvlieg. En hoe ek, ongelukkig, sommige tye so verby wens omdat ek uitsien na ‘n naweek, of ‘n spesifieke kuier, of ‘n vakansie. “Live in the now”, is een van die sjokolade boks gesegdes. En ek wens dit was so maklik om te doen soos wat dit is om daardie vier woorde te sê. So met een van my introspeksie oomblikke, het ek besef dat ek sukkel om die verlede te laat gaan. Die goed, en ongelukkig die sleg ook. Ek wil desperaatlik vashou aan goeie tye, dit oor en oor laat afspeel in my gedagtes. Met al my sintuie wil ek elke oomblik weer beleef. Terselfdertyd het ek besef dat hierdie vashou aan dit wat was, my soms weerhou om in die “nou” te leef en om nuwe herinneringe te skep. En ek besef dat die idee nie is om daardie goeie tye te probeer naboots nie, maar om dit te koester vir wat dit is/was, en terselfdertyd op nuwe avonture en ontdekkingsreise te gaan.
Ek mis ons ou balletgroep ma’s, en ja soms, selfs vir Beste-Este wat ons telkemale met iets nuuts geskok het. Ek mis daardie middae op die kerktrappies waar ons gekla het, gelag het, raad uitgedeel het, geluister het, die nuus bespreek het. Nou, met Japsnoet (7) wat ballet, is daar ‘n nuwe groep ma’s wat op die kerktrappe sit en gesels, maar daar is nie dieselfde kameraadskap nie. En dit laat ‘n leemte in my, want ek kon dit nog nie weer vervang nie. Ek mis die lekker dinge en tye van Engeland, soveel so, dat ek die laaste paar Vrydae middae, op die internet, na Heart FM geluister het. (‘n Britse radio stasie) En dit voer my terug na “warm and fuzzy moments”. Ek verlang na die Vrydae middae wat ek en Yollie en die kinders na skool sou kuier en swem. Pizza’s en wyn en lag dat ons huil. Ek mis ons 20’s waar ek en Manlief Vrydagaande sou gaan fliek, of dans of kuier saam vriende. Nou is ons elke Vrydagaand so gedaan na ons vyf-dag week dat hy nie eers die einde van Binneland sien nie. En, nag-uil ek, sukkel deesdae om te lees tot ten minste tienuur in die aand!
Ek verlang na die tye toe Engel (11) en Japsnoet (7) net begin praat het, toe ek bordkryt prentjies met hulle geteken het op die plaveisel, toe hulle met verfhandjies skoenlappers op papier gedruk het, toe ek hulle nog in my arms kon dra bed toe. Toe hulle lewens so eenvoudig was, sonder die stres van somme leer, toetse skryf, boelies afweer, ballet eksamens dans. Waar elke klein dingetjie ‘n groot avontuur was – sywurms vertroetel, blomme pluk en in hulle hare druk, op skopfietse ry, teepartytjies hou, ‘n potte orkes maak, dans op Barney en Tannie Carike CD’s. So swaar as wat daardie tye soms was, is ek so bly dat ek wel daardie tye met hulle gehad het, en nie in ‘n kantoor iewers gesit het en wonder het of hulle darem gelukkig is by die kleuterskool nie.
Dis vir my hartseer dat vriendskappe, soos botteltjies aarbei konfyt, ook vervaldatums het. Daar is vriendskappe wat ek mis, nie net omdat ek die vriendin mis nie, maar ook ‘n bietjie omdat ek die persoon mis wat ek in daardie tyd was toe ons vriendskap geblom het. Hetsy dit was op skool, familie vriende, op universiteit, my 20’s, my Britse vriendinne, my 30’s. Maar dit was vriendskappe wat in daardie tye belangrik was, nodig was, en vir elkeen is ek dankbaar. Gelukkig is daar ‘n paar vriendskappe wat dit gemaak het, so deur die dekades deur en duisende myle ver. Daardie klein groepie vriendinne saam wie ek op die outehuis se stoep gaan sit en lag totdat jy net valstande sien trek. Nie myne nie, ek gaan natuurlik nog my eie hê, “by the way”…. *grinnik*.
Wanneer mense aanbeweeg, is dit so bietjie van ‘n “wake-up call” vir my. Om nie so gemaklik te raak in my huidige vriendskappe, dat ek ‘n nuwe vriendskap by my laat verbygaan nie. Daar is ‘n paar mense in my lewe wat binnekort gaan aanbeweeg – ‘n ander land of dorp of selfs net om hulle kinders na ‘n ander skool toe te stuur. Daardie vriendskappe sal nie noodwendig eindig nie, maar dit sal ‘n ander dimensie aanneem – whatsapp boodskappe in plaas van kuier na skool, facebook in plaas van gereelde whatsapp geselsies.
So, as jy ‘n nuwe vriendin soek, soos ek, hou maar jou oë oop. Dalk vind ons mekaar êrens in die mallemeule van die lewe.
Dag 2486-2511 September in woorde en prentjies
In Johannesburg, het ons reeds hierdie maand, ‘n paar seisoene beleef.
Lente het binne ure verander in somer en my moulose rokke het vorentoe geskuif in my kas. Nie lank daarna, het die Augustus winde ‘n paar aande gou ‘n laaste draai kom gooi, net om die sade en grasse lekker op te lig om ons hooikoors goed aan te wakker. Verlede naweek, terwyl daar sneeu op bergtoppe in Kwazulu Natal gaan lê het, het Johannesburg ‘n koue front beleef. En kon ek darem vir ou laas my gunsteling bruin “boots” aantrek en ‘n serp om my nek vou. Daar was ‘n paar druppels reën ook wat ons droë tuin kon voed.
Verandering is nie altyd maklik nie en verloop ook nie noodwendig seepglad nie. Dit bring wel vernuwing. September het gekom met sy eie lysie van uitdagings. Manlief is bevorder by die werk wat ‘n groot prestasie is en ons laat besef het hoe geseënd ons eintlik is. Dit gaan ongelukkig gepaard met lang werksure en ekstra stres en meer balle wat in die lug gehou moet word. Maar hy floreer. En ek kan fokus op die dinge wat ons nodig het as ‘n gesin, eerder as om my dood te bekommer oor ‘n huis wat nie wil verkoop nie of waar mens kan sny aan uitgawes. Natuurlik kry sekere dae my onder, en ek het gereeld my tye waar ek wonder “is this what my life is all about”. Maar dan gaan fliek ek saam met Nix, of kry ‘n nuwe stokperdjie; wat die donker wolke wegdryf wat so op my skouers wil kom rus. Ek kry dit nogal reg om nie toe te laat dat hulle my vir te lank versmoor nie.
Na weke se baklei oor oefening toe gaan, het ek, met ‘n effe swaar hart, besluit om Engel (11) se span swem te staak. Sy was so amper verlig hieroor, en het glad nie teengestribbel nie. Net gevra of sy en haar pa nog oor naweke by die gym kan gaan swem en of sy nog vir die skool kan swem. Natuurlik is ek verlig dat ons middae effe rustiger gaan wees, maar dit kom met sy eie uitdagings. Tegnologie is wonderlik, maar terselfdertyd ‘n euwel. Vat skerms weg van die kinders af, en hulle weet ewe skielik nie wat om met hulleself aan te vang nie. Japsnoet (7) is die ergste, want sy kla aanhoudend hoe verveeld sy is en min van my voorstelle vul haar met opwinding. So het ek dus ‘n nuwe doelwit gekry om op te fokus – om my kinders te leer speel sonder skerms. As’t ware “back to basics”.
Met die ure wat so effe weghol van my, het ek ook weer meer tydskrifte bymekaar gemaak as wat ek kan lees. So ek is baie dankbaar vir ‘n vakansie wat voorlê. Ek het dit darem reggekry om hierdie maand Sam Cowen se boek, From whiskey to water, klaar te lees. En besef hoe naïef ek is oor sekere dinge in die lewe, onder andere oor alkoholisme en verslawing. Sy het gehou van die persoon wie sy was toe sy gedrink het, die alkohol wat onophoudelik deur haar are gevloei het, het haar selfvertroue gegee. “… drinking made me feel part of the pack.” “I felt safer with a drink in me.” Sy was trots op die feit dat daar tye was wat haar vriendekring se drank rekening die hoogste een van die dag was. Sy het gereken sy is verantwoordelik deur in ‘n parkeerarea haar roes af te slaap, eerder as om onder die invloed huis toe te bestuur. En daar was te veel tye waar sy ure van haar lewe “verloor” het omdat sy net nie kan onthou wat gebeur het nie.
Verder was September tot dusver gevul met universiteite wat gesluit is a.g.v. geboue wat verwoes is en studente en polisie wat mekaar met klippe bestook. Die stof oor die Gupta’s wil maar net nie gaan lê nie (wat positief is) en ons geliefde Desmond Tutu is in en uit die hospitaal. Die realiteit dat een van my goeie vriendinne, oor twee maande terugtrek Engeland toe, is iets waaraan ek nie te veel dink nie. Dit sou een of ander tyd moes gebeur, maar dit maak dit nie noodwendig makliker nie. Engel het op kamp gegaan vir vier dae. Met haar terugkoms het ek besef hoe “groot” sy geword het, hoe minder afhanklik sy van ons is, maar ook dat dáár ‘n heel anderse lys van uitdagings is vir haar.
Ons het Erfenisdag gevier met slaai en brood en groot stukke vleis. Ek kon met my vingers rond grou in moddergrond – my nuutste projek is om vetplante te kweek.
Ons leef eintlik nog baie goed in Afrika.
