Dag 4101-4111- Witbrood

Op ons laaste seevakansie het ons dit begin sê. Witbrood.  Soos die gesegde – kla met ‘n wit brood onder die arm? As die kinders gekla het oor ons vakansiehuisie wat nie ‘n swembad gehad het nie.  Witbrood, julle is op ‘n seevakansie.  Of as daar hanglip was oor hulle nie ‘n opblaas flamink het om in die lagoon mee te kan speel nie. Witbrood, julle het nuwe bikini’s en handdoeke. Die koffie winkel het nie die bessie kaaskoek nie.  Witbrood, julle sit in ‘n restaurant. 

Tans voel dit vir my of ek ‘n groot bord om my nek moet hang wat lees Witbrood.  In Engeland is ons weer in die middel van ‘n inperking.  En vader weet, dit voel of dit net nie ophou nie.  Ek is gatvol vir mense wat sê die einde is naby en daar is lig aan die einde van die tonnel en binnekort gaan dit ons 40’somethings wees om inentings te kry.  Ja ek weet al hierdie dinge! Maar dammit, dit help my nie nou nie!

Sedert 19 Desember is ons weer terug in ‘n “bubble”.   Engel (15) en Japsnoet (12) is heeldag in die huis agter rekenaars met deurmekaar (maar skoon!) poniesterte en sweetpak broeke aan.  Tieners het begin om die virus te kry en dit oorgedra aan onderwysers en hulle huismense. Die skole het dus toe nie 6 Januarie oopgemaak soos die kalender dit bepaal het nie. . Daar is nie groot haas om in die oggend uit die bed te spring nie, jy moet net seker maak dat jy teen tien voor 9, aangetrek, voor jou rekenaar sit.  Die skooldag begin met registrasie aanlyn om seker te maak almal is reg vir hulle skooldag voor die rekenaar.  Die gimnasiums is toe, so Engel se swem het tot ‘n halt gekom.  Selfs buite sport is gekanselleer so daar is geen hokkie oefeninge of hokkiewedstryde meer vir my twee nie.  En Japsnoet se weeklikse balletklas is nou ook weer aanlyn.

Daar is tye wat die inperking, en wat daarmee saamgaan, my meer affekteer.  Sommige dae is ek byvoorbeeld heel tevrede om die dag binneshuis te te spandeer. Ek het ‘n helder pienk laaikas in skakerings van grys geverf en ek is besig om vir my pa ‘n fotoboek te maak vir sy 70ste verjaarsdag.  Dit hou my gedagtes weg van negatiewe goed af; wanneer my hande besig is, sluit my brein af.  Maar die laaste twee weke vang die eentonigheid van elke dag my lelik.  Elke dag is…. presies…… dieselfde…… Word wakker, kyk na facebook op my foon, stort, maak koffie, kyk oggend tv, eet ontbyt, dink aan die maaltye wat vir die dag gemaak moet word, ensovoorts. Met tye kom sit die angstigheid swaar op my en dit voel of ‘n olifant op my bors sit. En ek sukkel dan, letterlik, om suurstof in my longe te kry.  Of ek voel soos ‘n voëljtie wat ingekluister is in ‘n te klein hokkie. Met tye wil ek die teatrale tantrum gooi van ‘n tweejarige peuter.  Met die beste bedoelings nooi vriendinne my om te gaan stap, want dis die enigste kontak wat ons mag hê met mekaar.   En dan voel ek ek wil, in hoofletters uitskree dat ek nie wil gaan stap nie! Ek wil vriende oornooi na ons huis toe, ek wil op en af stap in die biblioteek en die agterkante van boeke lees, ek wil ‘n tydskrif lees in ‘n koffiewinkel, ek wil vir ‘n naweek net ‘n ander dorp gaan verken!  Ek wil nie in die koue gaan stap wat my neus laat loop nie. Met ‘n wol mussie wat my kop laat jeuk en modder wat die onderkant van my jeans, wel, bemodder. Witbrood, jy is gelukkig om vriende te hê wat tyd met jou wil spandeer. 

Moet my nie verkeerd verstaan nie, ek het die grootste respek vir die reëls en ons volg die riglyne.  En die staat het nie juis ‘n ander opsie gehad nie. “I do get it“. Maar sjoe, dis moeilik om ‘n lewe te leef wat so teen ons natuurlike gewoontes en instinkte is.  En ek wil skree as ek hoor mense praat van “die nuwe normaal”.  Want flip, daar is niks normaal hieraan nie!  Ek haat hierdie “nuwe normaal” waarvan almal praat asof dit nou maar net eenvoudig ons lot is.  Daar is ‘n masker, gel en handeroom in die kar, in my stapsak, in my handsak en spaar maskers wat hang by die voordeur.  Hoe de hel is dit normaal?  Ons kan nie ons vriende drukkies gee as hulle hartseer is nie, en die kinders kan nie maats oornooi nie.  Om uit ons roetines te breek, probeer ons saam nuwe resepte, ry na omliggende “villages” toe en gaan stap daar deur hulle strate, bespreek ‘n somer vakansie in Engeland in plaas van Griekeland, en koop nou al paaseiers vir April.

Witbrood……

Dag 4087-4100 – Inperkings en emosies

Sondag, ‘n week terug, het dit gesneeu!

Groot, nat, silwerwit sneeuvlokkies het vanuit die hemel op ons wêreld neergedaal.  Mens het eintlik die illusie dat sneeu soos vars spookasem moet voel.  Wat, as dit op jou skouers kom lê, dit in sulke klein bolletjies wol sal agterbly.  Maar nee, mettertyd was my donker jas papnat en het my netjies geblaasde hare in slierte teen my wange gehang.  Maar dit was ongelooflik om buite te staan en die nattigheid op my wange te voel! Dit het Engel en Japsnoet ‘n uur gevat om ‘n sneeuman in ons agtertuin te bou. Eintlik ‘n sneeumeisie, want Japsnoet het besluit sy moes “boobies” hê en Engel het vir Olga, die sneeumeisie, die mooiste lang oogwimpers gemaak.  Toe Olga se kop oornag afval, het Japsnoet haar herbou, en so is Harold gebore.  Maar na die volgende middag se motreën het Harold dit ook nie gemaak nie.  

Nou voel dit of ek iets slim moet sê – iets simbolies van ‘n ys skepping wat teruggekeer het na sy oorspronklike vorm en die aarde se dors geles het.  Sou ek hard genoeg hieroor dink, sal ek heel waarskynlik met woorde van wysheid kan opkom. Hoe niks verewig lewe nie, maar hoe geen lewe verniet is nie, want elkeen van ons hou tog ‘n nagedagtenis agter. ‘n “Legacy” – dis vir my so ‘n mooi woord.  In elk geval, my storie is baie eenvoudiger as dit.  Die sneeu was sprokiesmooi. “Magical”.  Dit het die vervelige patroon van ons inperking gebreek.  Ons het sneeuballe gemaak en foto’s geneem en gelag en warm sjokolade met klein malvalekkers in die voortuin gedrink.  Hoe verfrissend was dit nie om net bietjie avontuur in ons lewe te kon hê!  Om iets heeltemal anders en onbekend te ervaar en geniet.

Maar, natuurlik het die realiteit van die inperking, na ‘n aankondiging van Boris Johnson, weer soos ‘n donkerte oor ons kom lê.  Die inperking duur voort vir nog 5 weke.  Woensdag oggend het Engel vir my gesê hoe die inperking haar nou begin vang.  As ‘n tiener, is hierdie ‘n tyd waar sy gedink het sy die geleentheid sou kry om haar vlerke effe te begin sprei.  Om ‘n minder afhanklike lewe te begin leef, om haar vlerke te begin sprei. Maar elke keer wanneer sy dit net begin beleef, is daar ‘n nuwe inperking en is dit soos ‘n swaar hek wat toegemaak word.  ‘n Groot deel van haar mis nog steeds haar Suid-Afrikaanse hoërskool en haar beste vriendin.  Sy mis skool gala’s en hokkie oefening en om in pouse tyd saam maats in die son kon sit en gesels en lag. En alhoewel sy oulike vriendinne hier het, voel sy dat sy nog nie juis die geleentheid gehad het om nou bande met hulle te vorm nie. Die arme kinders is in die laaste 12 maande meer ingeperk as wat hulle vry was.  Die interessantste vir my was dat sy die diversiteit van Suid-Afrika mis. Sy het swart vriende gehad, Muslim vriende gehad, kleurling vriende gehad, Christen vriende gehad.  

“Mom, the kids here are so boring, they don’t swim like I do, they don’t read the books I read”

was haar hartseer woorde.  En sy mis die goedgemanierde Suid-Afrikaanse seuns, sy reken selfs die seuns wat ‘n pyn was, het beter maniere gehad as die seuns hier.  Die jong mense se disrespek in zoom klasse is ook iets wat haar nogal dwars in die krop steek.  Party kinders daag nie eers op vir die aanlyn klasse nie. Enige Suid-Afrikaner in Engeland sal vir jou vertel hoe hulle kinders al gekomplimenteer is deur Britse onderwysers oor hulle goeie maniere.  

My minder emosionele man dink Engel oordryf en reken dit was PMS wat haar emosies so bietjie laat uithaak het.  Dalk?  My opinie is dat sy tog ‘n goeie band het met haar groep vriende en sy het voorheen gese dat daar nie juis ander meisies is met wie sy bevriend sou wou wees nie. Daar is “cool” groepe, en “nerdy” groepe en “weird” groepe, so sy het redelik haar plek gevind.   As ‘n tiener wat in vyf jaar in drie verskillende skole was, weet ek presies wat sy bedoel.  Dis nie maklik om in ‘n nuwe plek in te stap en jou plek te “vind” nie.  En dit boonop in ‘n nuwe land met ‘n nuwe kultuur.  Weereens maak al ons inperkings dit regtig nie moontlik om sosiaal te verkeer met enige iemand buite ons “bubbles” nie.  Dit kom alhoewel weer terug na eenvoudige gedagte van veiligheid in Suid-Afrika, asook die geleenthede wat daar gaan wees vir ons wit kinders.  Ek wil nie polities raak nie, maar dis ‘n baie groot realiteit. En op die ouderdom van 15 was dit iets wat haar ook gepla het.  En met ‘n volwassenheid wat my onkant gevang het, het sy afgesluit met dat sy verstaan hoekom ons hiernatoe gekom het. En hoekom hier vir ons ‘n beter toekoms is.

Wat ek wel geleer het uit hierdie gesprek met my tiener is om nooit te aanvaar dat ons kinders “OK” is nie.  En dat ons gereeld moet in “check” op ons kinders, want dit is so maklik om na die buitekant te kyk en te glo dat hulle ‘OK” is.  Hulle het vrese en angs, net soos ons.  Hulle hoor die gesprekke wat ons het, hulle kyk saam ons die nuus op televisie en is bewus van soveel meer as wat ons besef.  En veral die jonger kinders weet nie altyd hoe om die slegte nuus wat ons op televisie sien, te verwerk nie.  Soms moet ons op ‘n sielkundige vlak afgaan na hulle manier van dink om te besef watter invloed die dinge wat aangaan in die wêreld, wel op hulle het.  

Nou ja, dit was my wyse woorde vir die week en my raad wat ek met my vriendinne gedeel het.  Een vriendin het toe besluit om wel met haar twee seuns in te “check” en het vir hulle gevra of hulle “OK” is en of daar iets was wat hulle pla.  Die oudste het eventueel vir sy ma gesê die warm sjokolade wat sy die oggend vir hom gemaak het, het nie te lekker geproe nie….

Dag 4083-4087 – ‘n Britse oorwinning

Dis ons eerste herdenking.  ‘n Dag wat ons hele gesin kan vier.  

Vandag, tot op die datum, ‘n jaar terug, het ek, Engel (15) en Japsnoet (12) ons voete op Britse grond kom plant.  Manlief het ons by Heathrow lughawe kom haal, met ‘n lang, grys stasiewa. Dankie tog vir die onooglike “ou toppie” motor, ons het elkeen ‘n groot tas gehad, twee vol gestoppe Pep sakke, ‘n rugsak elkeen, my skootrekenaar, my kamera sak.  Ja, ons het gelyk soos ‘n gesin wat beslis “jump ship”!

Die herdenking is half bittersoet.  Ek het my pa, ma en sussie ‘n jaar terug laas gesien.  ‘n Jaar terug laas saam my ma om haar kombuistafel gekuier, haar vars gebakte beskuit geëet, gesels oor Binnelanders en Fynskrif.  ‘n Jaar terug laas my pa se arm om my gevoel, ‘n betekenisvolle kyk gedeel in ‘n vertrek vol mense, boeke onder mekaar uitgeruil.  ‘n Jaar terug laas saam my sussie gaan koffie drink, saam Mamma Mia en Afrikaanse liedjies in haar kar gesing, wat ons klere by mekaar geleen het.  So een keer ‘n week sou ons mekaar ontmoet by KFC in Weltevredenpark, sy sou haar motor laat was en terwyl ons gesit en wag het, het ons koffie gedrink en sou ek vir haar ‘n Franse vlegsel maak sodat haar hare moes mooi lyk vir ‘n belangrike vergadering of werks ete.  En dan is daar haar kinders.  Vir hulle mis ek die meeste.  Daardie twee pare ogies wat sou ophelder as hulle ons gesien het, daardie kleuterlyfies wat hope drukkies gegee het.  Ek mis dit om hulle te sien groot word, die Saterdae wat ons saam gespandeer het en ek en my sussie hulle parkie toe gevat het en roomys gaan eet het by McDonalds.  Die verlange is groot.  Soms so groot dat dat voel of ‘n groot ongenaakbare hand my hart vasdruk.  

Maar vandag is ook vir my ‘n groot oorwinning.  19 Januarie 2021 was ‘n doelwit, dit was daardie lint wat gespan was oor die wenstreep.  En daardie wenstreep so simbolies van daardie groot oorwinning!  Ek het gevoel as ek daardie lint breek, as daardie eerste jaar tot sy einde gekom het, dan kon ek ‘n slaag van verligting sug.  Dit is die dag wat ek finaal “gesettle” sou voel, waar ek finaal tuis sou voel in my nuwe dorp. Waar ek met sekerheid sou kon voel en sê ek is waar ek moet wees en ek is gelukkig hier.  Die waarheid is dat ek nie nodig gehad het om te wag om die wenstreep te bereik nie.  Ons het vinnig “gesettle”, vinnig nuwe vriende gemaak, vinnig die dorp leer ken en gevoel ek hoort hier en ek is deel van die gemeenskap.  Maar daar is tog verligting dat hierdie dag uiteindelik opgedaag het.

Die lewe maak woeste en onverwagse draaie met mens.  Toe ons in 2006 Engeland verlaat met ‘n eenjarige baba, het ek nie vir ‘n sekond terug gekyk nie.  Ek kon nie wag om die grysheid, die klein woonstel, die modderige Britse gras agter te laat nie.  Ek het gesweer ek sou nooit weer huis opsit in Engeland nie.  Dalk eerder Toronto, Kaapstad, Sydney, Ballito, Amsterdam?  Engeland?  Nooit weer nie.

“Never say never”, né…..

Dag 3601 – 4082 – Voelbare magteloosheid

November 2020

My vriendin se dogter het probeer selfmoord pleeg

Sy het tussen 60 en 80 pille gesluk

Die hospitaal sielkundige het gesê sy het die intensie gehad om haarself dood te maak, nie om skrik te maak nie.  

“The straw that broke the camel’s back?”  Haar ouers het haar ipad en foon vir ‘n dag gekonfiskeer

Sy is 12

Dis die tipe “storie” wat jy nie kan opmaak nie, en tog sou mense wat my nie ken nie, dalk mag dink ek het dit wel opgemaak. Want dis hoe bizarre die hele situasie is.  Ek kon die ongeloof in Ian se stem hoor oor die foon, Ria se emosies van magteloosheid was voelbaar.  ‘n Miswolk het oornag oor hulle kom hang en enige vreugde wat daar was opgesuig. En Michelle? Sy moes oornag in die hospitaal, genadiglik was daar nie skade aan haar lewer nie en haar hartklop was weer terug na normaal.  Wat het gebeur dat ‘n twaalfjarige meisie, met opset, handevol pille in haar keel afgegooi het? Weke later is daar nog steeds nie veel antwoorde nie. 

• Michelle het gevoel haar ouers tree onregverdig op deur haar elektroniese ware weg te vat
• Sy voel haar ouers het haar nie regtig lief nie
• Sy voel haar ma vertroue haar nie en is altyd “op haar case”
• Sy wou net hê dit moes ophou
• Haar ouers luister nie vir haar nie, sy wil nie meer ballet doen nie

Ian en Ria loop op eiers. Elke uur van elke dag. Kinders gaan stout wees, hulle gaan baklei, hulle gaan ongehoorsaam wees, hulle gaan rebelleer teen huiswerk. Maar hoe straf jy ‘n kind wat op die rand van ‘n afgrond staan?  Medikasie moes weggebêre word, enige iets wat dalk giftig kan wees, enige iets waarmee Michelle haarself moontlik mee kan sny.  Haar skooltas word elke oggend en elke middag deur die skool ondersoek, sy mag nêrens gaan sonder ten minste een van haar ouers teenwoordig nie, elke week sien sy ‘n terapeut by haar skool.  

Hoe staan ek my nuwe vriendin by in hierdie tyd? Eerstens ken ek en Ria mekaar maar ‘n jaar.  Ons vriendskap is nuut en nog op die fondasie stadium.   Ons het nog nie die spreekwoordelike sakke sout saam opgeëet het nie, ons ken nie mekaar se diepste geskiedenis nie. Wil sy praat, wil sy stilbly? Soek sy blomme of soek sy ‘n skouer om op te huil?  

Is daar ‘n reg en verkeerd in hierdie tyd?  

Dag 3215 – Dag 3600 – Marsmannetjies en isolasie

Met bedtyd, terwyl ek rol van die linkersy na die regtersy, dans die idees in my kop rond. Dis ‘n tango tussen beskrywende woorde wat saamdans, emosies wat realiteit word op papier, gedagtes wat in woorde lewe kry.

Maar met ‘n lyf wat tog moeg is, en ‘n brein wat gretig is om af te skakel, raak ek weldrae weg met die idee dat ek more oggend al hierdie dinge kan neerpen.

Met die lui van my selfoon alarm en altyd ‘n skrefie lig wat deur die gordyne loer, word ek wakker.  Die kinders is tans nog op skoolvakansie, so daar is geen haas om om te spring en rekenaars aan te sit vir die dag se “schooling from home” nie.  En ja, dit is ook nou weer ‘n onderwerp heel op sy eie, een waaroor ek eerder nie nou my kop mee gaan mal maak nie.  Dis volgende week se hoofpyn…..

In elk geval, wanneer my blaas my eventueel opjaag uit die gerieflikheid van my bed, het ek al daardie idees en sinne vergeet.

Poof

Net so.

Weg.

Dit het nie oornag in ‘n laaitjie van my kreatiewe brein gaan inklim nie.  Maar eerder iewers in ‘n wolkewaas by die oop venster uitgevlieg.  Verdomp…. Ek wil so graag skryf – blog, in my dagboek skryf, rekord hou van hierdie bisarre omstandighede waarin ons gedompel is.  Maar met ‘n pen in my hand is dit asof daar net ‘n verstopping is.  En eintlik is daar soveel om te vertel en te deel!

Laat ek my omstandighede in konteks sit.  Op die 19de Januarie, het ek en my twee dogters by Manlief aangesluit in Engeland. Daar is ‘n facebook blad van mense wat immigreer na Engeland en Ierland.  Die foto’s is soortgelyk, ‘n familie wat glimlaggend poseer vir daardie laaste paar minute op Suid-Afrikaanse grond.  Omring deur lughawe trollies wat steun onder toegedraaide tasse en daardie blokkies materiaal Pep sakke.  “By the way”, toe ek my pa vertel van my Pep sakke het hy gedink dit is ‘n “brand” tas.  Daardie vaarwel foto’s wat hulle dan op facebook deel, laat dit eintlik so maklik lyk. Die afskeid, die weghol, die verdwyn na ‘n nuwe land waar die wereld se oester uiteindelik vir ons almal gaan oopmaak. Maar min mense weet wat agter daardie foto’s skuil, die bagasie wat die kyker nie kan sien nie.  Die interne emosionele stryd wat gepaard gaan met die besluit om ‘n hele lewe agter te laat. Troeteldiere wat heel moontlik moes agterbly of sieklike ouers wat gegroet is met die wete dat dit dalk die laaste keer sal wees wat hulle saam was.  ‘n Hele huis wat leeggemaak moes word, ‘n huis waardeur tientalle voete deur is en eventueel verkoop moes word vir ‘n appel en ‘n ei.  ‘n Laaste strandvakansie, ‘n laaste familie Kersfees, ‘n laaste verjaarsdag partytjie saam nefies en niggies, ‘n laaste braai saam jarelange vriende.

En dan is daar die “lockdown” wat op ons almal neergesak het soos ‘n onwaarskynlike donderwolk op ‘n Johannesburgse middel Junie middag. So ondenkbaar soos grysgroen marsmannetjies wat op Tafelberg land en met ‘n lang, silwer glybaan op hulle mae afseil tot by die Tsitsikamma woude waar hulle op olifante se rue hulle pad maak Gauteng toe.  Niemand sou ses maande terug ooit kon dink dat hierdie ons realiteit sou word nie.  Dat ‘n hele wereld tot stilstand geruk sou word.  Deur ‘n epidemie wat soos ‘n dief in die nag in ons gewone roetines ingesluip het.  Is daar ooit ‘n mooi Afrikaanse woord vir “lockdown”?  Sluit-af, isolasie blasie, inperkings tydperk?  Ek weet dit klink seker ongelooflik onsensitief, maar ek is nou al so moeg vir die woorde “Stay home, stay safe”.  Dit voel of my brein geinfiltreer is, en ek wil uitgil

“I know!!!!”

Dag 3214-3238 – Wanneer oukei nie meer genoeg is

 

Dr Jax was in menige terapie sessies my “voice of reason”.  Sy was eerlik en reguit, maar terselfdertyd ook simpatiek en ondersteunend op die regte tye.

 

Sy het my gehelp om situasies te identifiseer wat moontlik my angstigheid kan aanvuur.  Ek kan, meeste van die tyd, uitpluis watter situasies om te vermy of hoe om daardeur te kom wanneer hulle onvermydelik is.  Ek sien makliker die tekens van depressie raak en meeste van die tyd kry ek dit reg om die swart wolk te lig.  Sy het my geleer om minder emosioneel te reageer op mense se woorde. “It is not always about you”.  Ek het met tye myself so emosioneel gekasty en afgebreek oor stellings wat net dit was – stellings.

“Jy was nie beplan nie,”

beteken nie

“Ek het jou nie lief nie”.

Dis bloot ‘n klein deel van my lewensstorie. ‘n Storie van hoe oningelig my ma se generasie was.  Hoe sy nie geweet het as sy vir ses maande van die Pil afgaan, sy kon swanger raak nie. Hoe my jong ouers ewe skielik vir ‘n ander toekoms moes beplan.  Hoeveel flippen dekades was dit nie deel van my kruk nie?  Dat ek geglo het dat ek so ongelooflik “unwanted” was.  Dat ek geglo het ek was bloot ‘n weeskatjie wat uit jammerte en plig gevoer en gehuisves is.  Dit het ure se terapie gevat om my te oortuig dat “unwanted” nooit die boodskap of die realitieit was nie.

 

Ek moet ‘n nuwe Dr Jax soek.  Dr Jax is nie meer net ‘n “whatsapp en afspraak” weg nie. Sy woon nou in Nelspruit, en dis vier ure se ry ver.  Ons het so ver gekom! Ek en sy.  Ek wil nie ‘n nuwe Dr Jax hê nie, ek wil nie weer elke derm ryg en die verlede gaan oopkrap nie.  So, vir ‘n paar maande nou al, sit ek die soeke na ‘n nuwe terapeut, opsy.  Daar is altyd iets belangriker, meer dringend, eenvoudiger om uit te sorteer.  Wanneer ‘n emosionele krisis opduik, gaan huil ek alleen, vee die snot en trane af, trek my Superwoman uniform aan, lig my kop bo die stroom en doen krisis beheer. Want dis oukei om oukei te wees.  Vele van my vriendinne, is nes ek, oukei.  Ons ondersteun mekaar, kla by mekaar en wroeg deur die dryfsand.  Ons vind altyd iets om aan vas te klou sodat ons nie totaal verswelg word deur die suigende massa nie.  Ons is almal oukei!

 

Heimlik weet ons dat oukei nie ‘n “fool proof plan”nie.  Oukei laat ons in die steek met tye.  Oukei wees maak dat ons ons humeur verloor wanneer klein Sannie onthou sy moes haar sport klere, wat papnat op die wasgoed perd hang, hê vir skool. Oukei wees maak dat ons ‘n helder geel paaltjie in die skool se parkeerarea in sy kanon inry, want ons is altyd aan die jaag van een plek na die ander.  Oukei wees maak dat ons dit heeltemal verloor as klein Sannie alweer nie gekies is vir ‘n netbalwedstryd nie, en mamma dan soos ‘n oorverhitte stoomtrein op die netbal afrigter afstorm.  Oukei wees is soos om te hardloop op ‘n “treadmill” – jy word fiks, maar bereik jy regtig iets?

 

Om te erken dat ek ‘n nuwe Dr Jax nodig het, is vir my soos om te erken ek kan nie meer sonder hulp opstaan nie.  En dis vrek moeilik.  Dit voel of ek gefaal het, of ek alweer ‘n swakkeling is.  Dis self erkenning van my kwesbaarheid.  En ek wil nie daardie self bejammerende, half verdrinkende, dobberende skepsel wees nie.  Ek WIL daardie Superwoman wees!

 

As Dr Jax moet sien wat ek skryf oor myself, sou sy beslis vir my gesê het ek gaan haal alweer die bobbejaan agter die bult. Sy sou vir my sê dis oukei om soms net oukei te wees, maar dat dit ook oukei is om hulp te gaan soek.

 

Nou moet ek net daardie laaste stap vat en die nuwe Dr Jax se telefoon nommer skakel….

Dag 3038 – 3213 Berge, angs en ooraktiewe breinselle

Kom ek vertel julle wat gaan aan in ‘n angstige, depressiewe vrou se kop….

 

Wanneer jy, in ‘n bui, laat by die huis instap, haar net ‘n liggiese piksoen gee, en dan ‘n halfuur spandeer aan ‘n werksoproep, vat sy dit nogal persoonlik op.  Jy was twaalf ure by die werk, en sy het jou gemis.  En ja, sy wil “down time” hê en die leisels bietjie oorgee aan die ander ouer. Na haar middag van worstel deur graad 4 Wiskunde, ‘n vak wat nooit haar forté was nie, en sy heen en weer gery het tussen hoërskool en laerskool, het haar energievlakke ‘n laagtepunt bereik. Jy het onverwags laat weet jy kon nie die kinders by swemoefening gaan haal nie.  Dis hoekom aandete nou net tuna slaai is, die botterhoender en vars pampoentert skielik af van die spyskaart af.  Dalk more-aand?

 

Sy vertel jou dat jou nuwe werksverantwoordelikhede “big time” suig.  Want sy is gefrustreerd en emosioneel alleen.  Haar familie eenheid is nie hoe sy dit wil hê nie. Jy is twee weke in ‘n maand van die huis af weg.  En sy voel soos ‘n alleenouer wat, genadiglik, darem is sonder die finansiële druk van ‘n enkel ouer.  Sy moet “bad cop” en “good cop” speel.  Julle altwee weet maar te goed dat die “bad cop” deel vir haar ‘n groot uitdaging is.  Want, onthou, sy het haar eie kinderherinneringe in haar brein in getatattoeer, van haar “bad cop” ma.  Reëls, reëls, raas, baklei, omkoop, nog reëls, ‘n tronk van beperkinge, manipuleer, outokraat wees.  En sy het gesweer dat dit nooit haar ouerskapstyl sou wees nie.

Wanneer sy een aand in twee maande, die geleentheid kry om ‘n fotosessie projek te kry, is dit vir haar soos ‘n drywende boomstomp in ‘n vinnig vloeiende rivier.  Dis ‘n uitlaat vir haar kreatiwiteit, ‘n geleentheid om uit haar ma-boks te klim. Vier ure van ‘n fantasie uitleef, van menslike interaksie, van voel dat sy iets méér beteken.  Wanneer jy dus, op die laaste minuut, Londen toe moet vlieg, en nie daardie aand na julle kinders kan omsien nie, kom staan dit soos ‘n blok van ‘n dinosurus voor haar. En sy moet begin gunste vra van ander. Iets wat sy haat.  Sy moet dalk moontlik ‘n saamry geleentheid bedel vir Japsnoet, van die skool af huis toe.  Sy moet die buurvrou en vriendinne in die omgewing vra of haar kinders hulle kan bel as daar dalk iets skeefloop by die huis.  Wie gaan ‘n hand bysit as Engel moontlik hulp nodig het met die model wat sy besig is om te bou vir ‘n klasprojek?  Wie gaan sorg dat Japsnoet vir ‘n laaste keer haar Wiskunde leerwerk deurgaan vir donderdag oggend se klastoets?  Wie gaan seker maak dat hulle aandete eet, gaan bad en betyds in die bed kom? En sy het visies van wat as iets met haar gebeur oppad huis toe, deur die onvoorspelbare strate van Johannesburg? Wie sal gaan seker maak dat die kinders ok is en alles aan die gang hou totdat sy weer op die been is?

 

Wanneer jy na twee weke weg, weer die “leierskap posisie” in die huis wil oorneem, wil hied en gebied, tref sy ‘n emosionele laagtepunt.

“Het julle die swembad geback wash, wie se boeke lê hier, plug julle die tv uit as dit loadshedding is?”

Haar onrealistiese, oorsensitiewe brein sê vir haar dat wat sy die afgelope tyd, sonder jou, vermag het, net nie goed genoeg was nie.  Die balle wat sy met heelwat beplanning en sweet, in die lug gehou het, het voor haar voete neergeval en oopgebars.  Jy raas met die kinders oor hulle fone na ses nog in hulle kamers is, jy raak gefrusteerd met haar handsak wat op die kombuis kas lê, die hondekos emmers sonder deksels. Jy maak aanmerkings oor die bokse boeke op die studeerkamer se vloer.   Het jy dan nie gesien hoeveel “ligter” die kinders se kamers is nie?  Speelgoed en klere en ongebruikte skryfbehoeftes vul nie meer hulle spasies nie, dis weggegee!  Hoekom sien jy net dit wat jy wil sien?

 

Jy weet nie hoe sy sommige aande sukkel om aan die slaap te raak nie, want daardie oor-analiserende brein van haar werk oortyd. Sy bekommer haar oor of julle huwelik hierdie nuwe werksomstandighede van jou gaan oorleef? Sy vra haarself gereeld af of wat sy doen wel genoeg is – vir jou en vir julle kinders.  Sy stres oor die feit dat haar jongste kind se juffrou bedank het en sy nie weet wie haar gaan vervang nie.  Sy stres oor julle graad 8 kind en hoeveel sy moet betrokke wees by haar en hoeveel sy moet terugstaan.   En besef jy nie hoeveel energie dit van haar verg, om na ‘n paar rondrol aande, haar tam lyf, half ses in die oggend, uit die bed te kry nie?

 

 

Moet haar nie verkeerd verstaan nie – sy waardeer elke opoffering wat jy vir haar maak.  Sy is ongelooflik dankbaar dat sy ‘n tuisbly ma kan wees en dat sy vyf ure van haar oggend vir haarself het voor haar “skof” begin.  Vyf ure waarin sy inkopies gaan doen, maaltye maak om te vries, kaste regpak, en ja, gym toe gaan en saam vriendinne gaan onbyt eet.  Dit beteken vir haar die wêreld dat sy julle kinders self by die skool kan gaan haal, dat sy netbal wedstryde kan kyk, die kinders self kan rondry na buitemuurse aktiwiteite toe en hulle kan help met huiswerk en take.  Maar terselfdertyd dink sy nie hy besef hoe ‘n ondankbare taak hierdie soms kan wees nie. Soms is daar ‘n dik lip as sy vyftien minute laat is vir die hoërskool kind omdat sy eers die laerskool kind moes gaan haal het.  Sy is die een wat vir ure om die eetkamer tafel sit en vir ‘n tienjarige moet liggaamsdeel name en provinsies leer – ‘n tienjarige wat vinnig belangstelling verloor en gereeld wegglip om water te gaan drink of toilet toe te gaan.  Alles natuurlik verskonings om nie te leer nie.  Besef jy dat sy amper elke dag uit die huis uitgaan en lyk of sy op ‘n piekniek gaan?  Dis ‘n vergete sak met dansskoene in, ekstra water, ekstra kos, ekstra handdoeke vir swem. En dan is hierdie een vies oor daar grondbootjiebotter op haar rolletjie is eerder as koue vleis, en hoekom het ma die lang danshempie ingepak as ma dan weet sy hou meer van die “crop top”?

 

‘n Angstige vrou oordink elke situasie en oorweeg elke scenario.  Soms speel dit in haar gedagtes af soos ‘n gruwel film.  Miershope word berge en as miershope eers berge word……  berge is nie so maklik om af te breek soos miershope nie. Sy raak totaal en al paniekbevange wanneer sy in ‘n situasie is waaroor sy nie beheer het nie.  En sy is betreklik min in sulke situasies.  Want sy is altyd “daar”.  Vir jou, vir julle kinders, vir haar vriende, vir haar familie. Daar is tye wat sy in ‘n sweet, met ‘n bonsende hart wakker word nadat sy gedroom het jy het ‘n “affair”.  Haar logiese brein lag vir haar “komaan, moenie verspot wees nie”.  Haar angstige brein fluister in haar oor, “maar wat as…?“

 

So, wanneer jy weer terugkom van ‘n lang en ver besigheids reis af, nadat sy vir twee weke die huishouding op haar nou skouers gedra het, sal sy dit waardeer as jy net bietjie “chill”.  Wees bly om weer terug te wees by jou vrou en jou kinders en wees bly dat hulle jou gemis het en graag tyd saam jou wil spandeer.  Probeer om jou perfektionistiese oog af te skakel en kyk bo-oor die tydskrif op die eetkamer tafel en die springmielie vlokkies op die tv kamer se mat. Wees eerder bitter dankbaar dat sy nie haar kar gepak het en gery het tot haar petrol opgeraak het nie.  Want sy fantaseer gereeld daaroor!  Om net te verdwyn sodat haar siel kan rus kry en dat “my soms ondankbare gesin kan besef hoeveel ek werklik vir hulle doen.”

 

Die lewe is te kort om te skree oor mieliepitte op die mat.

Dag 3037 – Onskuld verlore vir ontelbaarheid

Facebook, twitter, afrikaanse koerante en engelse koerante, gespreksradio programme, het van Maandag af gegons oor een onderwerp.

 

Die verkragting van ‘n 6-jarige meisie.

 

En nee, dit was nie ‘n stiefpa of ‘n hormonale neef nie, dit het nie gebeur in ‘n sinkdakhuisie terwyl haar ouers by die werk was nie, en sy het nie in ‘n verlate, donker straat gestap nie.  Dit het gebeur by ‘n familie restaurant in voorstedelike Pretoria.  ‘n “Roofdier” het haar dopgehou in die kleurvolle speelarea met sy glybane en klim-en-klouter en kinderoppassers.  Hy het haar gevolg na die badkamers, haar wreed verkrag.  Sy is kaal en bloedend gevind.  Ontstoke kliënte het die verkragter, begin aanval, waartydens iemand die badkamer gesluit is, en ‘n ambulans het hom eventueel weggeneem.

 

Daar word gegons en veroordeel.  Wie se skuld was dit? Opinies word die lug ingegooi.

• Die ma se skuld. Hoe kan sy toelaat dat haar 6 jarige kind alleen na ‘n publieke toilet toe gaan?  Mens doen dit mos nie? Is sy mal?
• Die sogenaamde ooggetuie. Hoekom het hy nie gaan ondersoek instel toe hy iets verdag opmerk nie? Hoekom net daar sit en dan na die tyd vertel hoe hy gesien het die man hou die meisie dop?
• Die restaurant en die oppassers. Hoekom het hulle toegelaat dat die meisie die speel area verlaat sonder ‘n ouer?  Hoekom het hulle nie onraad vermoed oor ‘n man wat net gesit en water drink het nie? En dan word daar gekritiseer oor hoe onpersoonlik die retaurant se media verklaring is.
• Die staat. Want misdadigers kom te maklik en te vinnig los.  Misdadigers is nie bang vir die gereg nie.  Die publiek vereis dat die doodstraf moet terugkom.

 

Wat maak dit saak wie te blameer is?  Dit het gebeur.  En geen optogte voor die restaurant of geswets op sosiale media gaan dit ontdoen of verander nie.  ‘n Dogtertjie se onskuld is vir ewig van haar weggeneem.  ‘n Kind wat heel waarskynlik nog met blonde Barbies speel, wat prentjies teken van feetjies en “unicorns”, wat wegkruipertjie speel met ander seuntjies en dogtertjies van haar ouderdom.  Sy is op die ouderdom waar sy nog nie eers bewus is van die liggaamlike veranderinge wat sy eventueel sal deurgaan nie, en waar sy dalk nog nie eers weet van menstruasie nie.  Wat weet meeste kinders van daardie onskuldige ouderdom van molestering en verkragtig?

 

Laat ons as ouers, eerder ‘n groot lewensles hieruit leer.  Dit het beslis vir my ‘n helse “wake-up call” gegee; vir die perversheid wat teenwoordig is en watter tipe monsters onder ons rondloop.  Gemasker as gewone mans en vrouens.

 

My dogters gaan hulle oë rol en dink ek is oudtyds en oorbesermend.  Ek verstaan dit.  Op dertien wil jy hê jou ouers moet bietjie skiet gee.  Jy wil gaan fliek saam maats, of in ‘n groep gaan melkskommels drink by Spur. Jy wil in ‘n winkel gaan rondkyk terwyl jou ouers sit en koffie drink, jy wil alleen na ‘n publieke toilet toe gaan. Op 9 wil jy by ‘n maatjie gaan oorslaap en dalk nie meer hê jou ma moet saamgaan na ‘n partytjie toe nie.  Ongelukkig gaan ek doodernstig en openlik met hulle moet praat.  Weer moet verduidelik van molestering en verkragting en dat “nee” aanvaarbaar is in enige ongemaklike situasie.  Sonder om in te veel detail in te gaan, gaan ek vir hulle hierdie storie ook moet vertel. Sodat hulle besef dis “real” en dat dit nie iets is wat ek opgemaak het om hulle af te skrik nie.

 

Die lewe is nie onskuldig nie….

The “young and the restless”

https://qandqsite.wordpress.com/2018/09/27/the-young-and-the-restless/

Life is not fair

https://qandqsite.wordpress.com/2018/07/26/life-is-not-fair/