Dag 4509- 4522 – Stories luister, stories lees, stories skryf

So lank as wat ek maar kan onthou, was ek gek oor stories.  Aanvanklik stories lees en luister, en toe ‘n paar jaar later om my eie stories te skryf.

Ek was as kind, ‘n lid van die Siembamba boek klub en elke maand moes ons die boeke gaan haal by die poskantoor. Wat ‘n groot avontuur! Ons sou die posbussie met ‘n klein silwer sleutel oopsluit, die poskaart uithaal en dan binne die poskantoor die pakkie gaan haal. As ek reg onthou was daar sommige maande meer as een boek? Elke hardeband boek het gewoonlik meer as een storie ingehad en ek sou die hele boek in ‘n dag of twee verslind. Daarby was ek ook mal daaroor as my ma vir my stories voorgelees het, want dit was ons kwaliteit tyd saam. En haar stem was vir my só mooi. Vakansietye sou ek elke oggend, ek dink dit was om en by tienuur, op my maag voor die radio gaan lê. Dan was dit Siembamba storie tyd op die radio. My passie vir stories was dan aangewakker en versigtig sou die storie plate uitkom. Jakkals en wolf, Liewe Heksie, Die Gestewelde Kat, Rooikappie, Pinocchio en Heidi! So kon ek vir letterlik ure aaneen, die een storie na die ander luister, en sommiges oor en oor, totdat ek woord vir woord, die storie kon saam vertel.

Storieman kasette, wat saam ‘n boek gekom het, was die ander hoogtepunt. Terwyl jy na die kasset luister, kon jy saamlees, en elke keer as die bladsy omgedraai moes word, was daar ‘n “ping” op die kasset. My ouers het ‘n streng begroting gehad, so ek was werklik bevoorreg om soveel boeke te kon kry. Skoolvakansies alhoewel, moes Ma maar dorps biblioteek toe ry in Vereeniging. Ek weet nie eers of die biblioteek meer bestaan nie? As ek my oë toemaak kan ek nog steeds ruik hoe dit daar binne geruik het, en ek verbeel my daar was twee vloere? My geheue laat my bietjie in die steek. Ek is nog steeds gek oor ‘n biblioteek en die atmosfeer wat daar heers. In elk geval, ek sou my ma se kaartjies ook gebruik, want my boeke het nooit twee weke lank gehou nie! En veral in die langer vakansies was ons na ‘n week weer terug. Dit was die era van Saartjie en Trompie en “Secret Seven”.  Op 15 het ek stories begin skryf, met die hand, in ongebruikte A4 skoolboeke. Ek het nou nog ‘n paar van my stories. Soms sou ek na ‘n advertensie kyk in ‘n tydskrif, of iets sou gebeur by die skool en dit sou my dan inspireer om ‘n kortverhaal te skryf. Wanneer ek die stories nou lees besef ek hulle was eintlik “pretty lame”! Maar as tiener was my stories ‘n ontvlugting, en ek kon op skrif droom van ‘n ander lewe, waar ek in die hoofkarakter se skoene kon klim en ‘n gesofistikeerde ugwaardin, ‘n blonde wildbewaarder of ‘n lang model wees. Stories waar die die gewilde rugbyspeler die eenvoudige meisie, eerder as die netbal kaptein, na die matriekafskeid vra. Stories waar die strooijonker net oë het vir die skaam strooimeisie. Ek was ‘n “sucker” vir die “underdog”. Seker oor ek altyd gevoel het soos die “underdog”, wat nooit die mooiste, gewildste of slimste was nie. My stories het my hoop gegee.

Engel (16) was maar ‘n pap baba toe ek vir haar begin stories lees het. Dit was deel van ons aand roetine. Eet, bad en storie lees op die mat voor slaaptyd. Farmyard tales was my absolute gunsteling.  Dis ‘n reeks oor ‘n sussie en boetie, Poppy en Sam, wat grootword op ‘n plaas en allerhande avonture beleef. En, nes haar ma, het sy ook boeke begin verslind.  Noddy stories is oor en oor gelees, en toe sy op die ouderdom van 9 haar eerste Harry Potter boek self lees, het haar liefde vir lees vlerkte gekry.

Anyway, waarby ek eintlik wil uitkom is dat Huisgenoot, in die laaste 18 maande, nou al drie van my kortverhale gepubliseer het. En die gevoel, wanneer ek my naam in swart en wit sien, “oh man”, dis sommer net “cool”! Dit laat my voel asof ek, na al die jare, ‘n “gehoor” het, dat iemand dink my stories is goed genoeg vir publikasie en dat heelwat mense dit lees, en hopelik baie daarvan hou! Een van my kortverhale was selfs onder die top 5 vir ‘n skryfkompetisie. Ek wens my ouma het nog gelewe om my stories te sien en te lees. Sy sou die trotste uit almal gewees het!

Daar is heelwat nuwe idees wat in my gedagtes rondspeel en ek skryf hulle neer in ‘n notaboek wat Engel (16) vir my gegee het vir Moedersdag.  Spesifiek vir my kortverhaal beplanning, het sy binne-in geskryf. Maar vir eers is my fokus op Donderdagaand. Wanneer ek en ons kinders op ‘n vliegtuig klim om vir die eerste keer in 27 maande in Suid-Afrika te gaan kuier.

Dag 4502 – 4508 Eksie perfeksie

So week gelede het ek ‘n lang, geskrewe stuk op my facebook blad gepos. Dit het gekom nadat ek myself kastei en oor kole gehaal het oor Japsnoet nie daardie oggend ‘n skoon, wit skoolhemp gehad het om aan te trek nie. Dit het ook nie gehelp dat die kosblikke maar vervelig was nie, en dit ook boonop na ‘n gesprek in die kar met Engel nie te lank terug nie. Ons het gepraat oor kosblikke en hoe ek nie aldag weet watter gesonde “snacks” om vir hulle in te pak nie.

“I wish you would sometimes pack us unhealthy lunchboxes. My friends get crips and chocolates every day.”

Genade, mens kan ook nie wen nie.

Na Japsnoet se geboorte het ek nie weer teruggegaan na ‘n formele, offisiële plek van indiensneming nie. Ek het tuis gebly en my dogters groot gemaak en huisvrou geword. Dus het ek my huis gesien as my “werkplek ruimte”. Met die gevolg dat as ek die bal laat val het, het ek gevoel ek faal. Alweer. As Manlief ‘n kommentaar gelewer het oor Engel wat nie maniere het nie of Japsnoet wat so lui is, raai wat, dan het ek dit persoonlik geneem en net gedink

“Wow Pixie, jy is so ‘n failure. Jy kan wragtig niks regkry nie”.

Een tree vorentoe en twee tree terug. Want dit is mos my “werk” om seker te maak dat alles by die “firma” glad verloop. In elk geval, 13 jaar later, wanneer Japsnoet raas kry by haar pa oor haar morsige kamer of die manier wat sy iets eet, vat ek dit onmiddellik as ‘n belediging voor my deur kom sit. As ek nie ‘n wiskunde probleem kan help oplos nie, voel ek so dom soos grond, as ek nie kan deelneem aan ‘n gesprek oor stygende rentekoerse nie, voel ek nog dommer. Dis asof ek my brein al so gekondisioneer het om net eenvoudig enige onvolmaaktheid op myself te vat. Dan moet ek met groot moeite, my destruktiewe denkpatroon verander om te onthou dat ek nie verantwoordelik kan wees vir elke onvolmaaktheid nie. En ek moet myself herinner dat ons onvolmaakte skeppings is wat foute maak en opmors en die bal laat val en van die bus afval. Dammit man, daar is so baie dinge wat ek reg doen en goed doen! Ek is mos nie ‘n “loser” nie. So hier is dit –

I might not understand dividends or the stock market. Neither do I know most of the biological names for certain body parts of illnesses. I was never a great entrepreneur, I am not a philanthropist and I don’t do volunteer work. I can sometimes be selfish, it is self preservation and me trying to maintain a balance in my sometimes crazy mind. I don’t have influential people on my contacts list, I am not a pillar of the community and I am not a member of the school’s PTA.

But…. I am kind, I fight for my daughters and I am passionate about my family, making memories with them. I have empathy, and if I do hurt anyone with my words or actions, it is completely unintentional and if I knew I hurt someone, I would be devastated. I will help a stranger who falls over a step exiting the chemist, or someone slipping on the ice in the carpark. I will hug one of the kiddies I work with if they are sad, I will compliment them on eating all their lunch, using “please” and “thank you” and for being particularly kind to a friend.

I label myself as being creative. Sometimes i like wearing a pair of colourful earrings or painting my nails a combination of lilac and silver. Yes, I love posting things on facebook and taking photos of spring blossoms and snowflakes on car windows. I can sometimes tell you insignificant facts, like an actress’ real name or her first movie or the name of her children. I can cook, bake, clean, iron, change a Queen size duvet cover, grow tomatoes, sew on buttons, set a pretty table, decorate a room, write publishable short stories, decoupage a memory box. Due to my impatient nature, none of these are necessarily perfect or flawless, but I try. Sometimes not a lot, sometimes with more enthusiasm and commitment.

My point is – let’s not focus on people’s small imperfections, but rather accept and acknowledge them for their good qualities. Build people up rather than putting them down.

Dalk moet ek dit uitdruk en oral opplak? Teen die kombuisdeur, teen my kamerdeur, teen die voordeur en dalk selfs op my skootrekenaar se “deksel”! Want ek laat val die bal, maar flip, ek tel hom elke keer eventueel op en probeer weer.

Dag 4489 – 4501 – Vriendskap onder ‘n vergrootglas

Wanneer myle en kontinente en eventueel maande wat jare word, jou skei, begin jy na-dink oor jou vriendskappe en of hulle die afstand en verloop van tyd, gaan oorleef.  Ek is ouer, en hopelik wyser, as toe ek die vorige keer my land verlaat het, en dus het ek nogal ‘n gevoel gehad oor watter vriende die toets van tyd gaan weerstaan. Dis maar ook ‘n “self preservation mechanism”, om daaroor na te dink en vooraf dié te identifiseer wat heel waarskynlik uit jou lewe gaan verdwyn. So is mens dan nie té teleurgesteld wanneer daardie vriende se whatsapp boodskappe al hoe korter, en eventueel minder, raak nie.

‘n Goeie vriendin het verlede week, uit verre Suid-Afrika, vir my kom kuier.  Genade ons is al saam deur vele lewensfases van ons kinders en deur ‘n kruisiesteek skepping van krisisse.  Van ‘n eksman wat ‘n afwesige pa is tot die drama van sibbe wat mekaar wil “vermoor”. Kim is een van daardie vriendinne langs wie ek kon sit by ‘n skool prysuitdeling, waar iets sou gebeur wat net ons twee snaaks gevind het, en dan ons uiterste selfbeheersing moes uitoefen om nie te lag nie. Ons is daardie vriendinne wat in meeste situasies met ons oë of met ‘n gebaar, kan kommunikeer.  Ek hoef vir niemand te sê dat sulke vriendskaps konneksies nie oornag gebeur nie. Dit spruit uit instink en kom vanuit ‘n plek van ‘n deel van geskiedenis.

Om Kim weer in lewende lywe te sien het aanvanklik soos ‘n dagdroom gevoel.  Die pandemie het my nogal swartgallig gemaak, verwag die ergste sodat jou teleurstellings nie te groot sal wees nie. Vakansies wat gekanselleer word, verjaarsdag partytjies wat gekanselleer word, sportbyeenkomste wat gekanselleer word. Maar daar was sy. Voor my “village” se treinstasie met twee groot tasse. En al gesels ons amper elke dag op Whatsapp, het ons aangesig-tot-aangesig soveel gehad om mee op te vang. Dit was uiteindelik ‘n geleentheid om net te praat oor dinge, behoorlik uit te vra oor die “groot goed” waarvoor mens nie altyd tyd het nie. Op ‘n reënerige dag is daar nie te veel te doen hier rond nie en ons is dus een middag na die naburige dorp, St Albans toe, vir die soeke na avontuur. Die dorp het ongelooflike karakter, onder andere ‘n klok toring wat dateer uit die 1400’s en ‘n pragtige ou katedraal an die voet van die dorp. Ons het ‘n heerlike Italiaanse ete gehad, en die St Albans Abbey gaan verken. Ek het nooit besef sy is so passievol oor geskiedenis nie, so dit was vir haar ‘n wonderlike ervaring. Natuurlik het ons ‘n giggel aanval gehad toe ‘n plaaslike vrou met ons praat en kommentaar lewer oor ‘n versteekte stel kelder trappe.

“At first I didn’t see nofink”,

Dit was haar manier hoe om “nothing” uit te spreek, wat ons die res van die middag vele male aan mekaar herhaal het. Terwyl Japsnoet laat die middag by ballet was, het ons ‘n gin en tonic gaan drink by ‘n pub oorkant die straat. En weereens het ons soos bakvissies gegiggel terwyl ons selfies probeer neem het sonder dubbelkenne of oogplooie. Totdat die jong bestuurder oorstap en offer om van ons ‘n foto te neem en boonop vir ons wys hoe om na die tyd die foto se ligskakerings te verstel.  Die groetproses is natuurlik nooit maklik nie en mens kan dit nie omseil nie. Ten minste kon ons groet met ‘n “see you soon”, want in April kom ons Suid-Afrika toe.

Alles gebeur mos maar op een slag, en ‘n paar ure nadat ek vir Kim afgelaai het by Heathrow Terminal 3, was ek op ‘n trein, saam met twee van my nuwe Britse vriendinne, Kathy en Tracey.  Ons was oppad om Dirty Dancing in ‘n teater in Londen te gaan sien. Ons het gelag, en burgers geëet, soos tieners gegiggel oor die Jonny karakter se ongelooflike bolyf, selfies geneem na die tyd al geselsend en laggend die verbasend besige half 11 trein teruggeneem huis toe.

Na die tyd het ek gedink oor hoe ‘n ironiese en ongewone dag dit eintlik was.  ‘n Dag wat begin het met ‘n ou vriendin, en geëindig het met my nuwe vriendinne. Ek het vreeslik lekker gekuier saam met Kim, en ek mis haar en natuurlik my ander jarelange vriendinne, ongelooflik baie. Wanneer groepe van hulle saam uitgaan vir ontbyt of na ‘n skool swemgala gaan kyk, sal hulle vir my selfie foto’s stuur met woorde soos “It’s not the same without you”, of “the third member of the gang is missing”.  Dit vul my altyd met ‘n nostalgie en ook ‘n hartseer want twee jaar later mis hulle my darem nog steeds in situasies waar ons ongetwyfeld saam sou gewees.

Die aand saam met my nuwe vriendinne was onbeskryflik lekker.  Ek weet ons sal jare in die toekoms in, daardie aand by die teater onthou en mekaar herinner van sekere oomblikke en ons sal giggel en “inside jokes” deel. Ek het die idee van vriendskap onder ‘n vergrootglas ondersoek die laaste paar dae.  Vriende het met verloop van tyd ‘n baie belangrike plek in my lewe ingeneem.  Veral toe Manlief lang ure gewerk het of weg van die huis gewerk het, en ek menigmale soos ‘n alleen enkelma gevoel het, het ons vriendegroep mekaar ondersteun. En telkemale ingestaan vir die afwesige pa’s. So het ek besef dat deel van my het, met my nuwe vriende, ‘n lae muurtje om my gebou.  Asof ek nie te naby wou kom nie, want ek het dan mos my “mense”. Met tye voel dit asof ek myself nog moet “bewys” en as nuweling my plek moet “verdien” in hierdie nuwe vriendskap sirkels. Ons het nog nie daardie kilogramme sakke sout saam opgeëet nie, en ons saamgevlegte bande is nog kort. Maar as ek nie daardie mure laat val en 100% van myself gee, en doodeenvoudig myself wees nie, gaan dit altyd voel of ek moet bewys dat ek deel kan wees van enige nuwe groep. En hoe onnodig eintlik, want die realiteit is dat hulle my aanvaar het en ingesluit het en dat ek ‘n volwaardige lid is van die nuwe vriendskaps groepe. En as daar sirkels is wat my nie innooi nie, dan is dit net hulle verlies, nie myne nie. Of hoe? 

Soveel as wat ek my vriendinne “back home” se waarde nie sal onderskat nie en kontak met hulle sal behou, net so moet ek myself ten volle gee in my nuwe vriendskappe.  Want die realiteit is dat ek nog ‘n hele paar jaar hier gaan wees. En die hier en nou is wat op die oomblik saakmaak.

Dag 4112-4488 – Muurpapier en stortkop jakkalsies 

Ons het huis gekoop!  So na twee jaar moes ons weer trek!

Natuurlik het paniek en ligte angsaanvalle begin inskop toe die trek datum op ons familie kalender geskryf kon word.  In pen!  Ons het altyd geweet ons was baie bevoorreg om ‘n groot huis te kon huur, en het geweet ons sou nooit kon bekostig om so ‘n groot huis te koop nie.  Ten spyte van daardie realiteit, het nog steeds aande wakker gelê en wonder waar sekere meubels en “goeters” gaan inpas in die nuwe huis.  Ons 8-sitplek eetkamer tafel, wat soveel meer is as net ‘n soliede houtblad met ses swaar pote.  Dis ‘n tafel waar om ons menigte familie en vriende bymekaar gebring het oor tien jaar, ons kinders se verjaarsdae gevier het, Kersetes gehou het saam mense wat nie meer met ons is nie.  Bokse en bokse gevul met verf, linte, “glue guns’, stukkies materiaal, kraletjies – my “arts and crafts”.  Vir ander mense sal dit lyk na gemors, vir my is dit my terapie, waarmee ek net kan ontsnap van enige iets wat my “opeet”.

 

Vriende het my herinner dat, in vergelyking met ‘n internasionale trek, hierdie trek ‘n paar strate weg, ‘n vulletjie is.  En dit was so waar!  Dit was inderdaad makliker.  Ons kon ‘n paar kleiner items self aanry, fietse kom stoor en begin beplan waar om wat te skuif.  Die trek het goed afgeloop, maar dit was nie vanselfsprekend nie sonder sy klein jakkalsies nie. Ons het kamers geruil en weer geruil, kaste uitgehaal, sementblokke op die gras uitgesit, onsself uit die huis gesluit, die onderste helfte van ons bed gebreek, en weer herbou. Manlief het sy enkel geswik teen die trappe af en die binnekant van sy een hand oopgesny toe hy oor ons kanthekkie probeer klim het. Darem niks te ernstig nie en ons, nee wag, ék, kon darem daaroor lag ‘n paar dae later.

 

Daar is alhoewel ‘n paar dingetjies waaroor ek nog nie kon lag nie.  En ek voel vreeslik ondankbaar en “first world problems”-bederf om oor hierdie goed te kla.  Engel het, tot my grootste verbasing, genoem hoe sy nou “tuis” voel en dat die huurhuis nooit soos ‘n tuiste gevoel het nie.  Ek aan die ander kant, sukkel na twee weke, om my “ritme” in ons nuwe huis te vind.  Dit voel of ek nog in ‘n “oorgangs fase” is. Om onder ‘n warm stort te staan is een van my groot bederwe.  Maar ons huidige stort is besig om my te dryf tot ‘n kop malligheid.  Die druk van ons water is baie swak en dit verg geduld om onder die stort se piepiestraaltjie die seep van my lyf te was en die shampoo uit my hare te spoel.  Teen ons slaapkamer se een muur is ‘n silwer en room kleurige muurpapier wat lyk soos onkruid.  Maak nie saak hoe duur die papier is nie, “it is not growing on me”.  En ek weet al hierdie dinge kan vervang en verander word, niks van dit hoef permanent te wees nie.  Maar as jy jou laaste sente in huiskoop ingeploeg het, verg dit fyn beplanning om ‘n loodgieter in te kry teen £50 ‘n uur.  En silwer-en-room kleurige muurpapier,  is nie bo aan die lys van prioriteite nie.

 

Maar maar maar…. Dit is werklik nie alles “doom and gloom” nie.  Ons het ‘n gesellige elektriese kaggeltjie in die voorkamer, Manlief het ‘n baie oulike binneshuise fietsry spasie geskep in die “summerhouse” agter in die tuin, dit was nie nodig om ons eetkamertafel te verkoop of kleiner te sny nie, en selfs op ‘n grys dag het ons huis hope natuurllike lig wat instroom deur die groot vensters.

 

Daar is heelwat positiewes tussen al die jakkalsies deur.  Ek moet maar net vir eers verby die muurpapier en piepie-stort kyk en leef.

Dag 4101-4111- Witbrood

Op ons laaste seevakansie het ons dit begin sê. Witbrood.  Soos die gesegde – kla met ‘n wit brood onder die arm? As die kinders gekla het oor ons vakansiehuisie wat nie ‘n swembad gehad het nie.  Witbrood, julle is op ‘n seevakansie.  Of as daar hanglip was oor hulle nie ‘n opblaas flamink het om in die lagoon mee te kan speel nie. Witbrood, julle het nuwe bikini’s en handdoeke. Die koffie winkel het nie die bessie kaaskoek nie.  Witbrood, julle sit in ‘n restaurant. 

Tans voel dit vir my of ek ‘n groot bord om my nek moet hang wat lees Witbrood.  In Engeland is ons weer in die middel van ‘n inperking.  En vader weet, dit voel of dit net nie ophou nie.  Ek is gatvol vir mense wat sê die einde is naby en daar is lig aan die einde van die tonnel en binnekort gaan dit ons 40’somethings wees om inentings te kry.  Ja ek weet al hierdie dinge! Maar dammit, dit help my nie nou nie!

Sedert 19 Desember is ons weer terug in ‘n “bubble”.   Engel (15) en Japsnoet (12) is heeldag in die huis agter rekenaars met deurmekaar (maar skoon!) poniesterte en sweetpak broeke aan.  Tieners het begin om die virus te kry en dit oorgedra aan onderwysers en hulle huismense. Die skole het dus toe nie 6 Januarie oopgemaak soos die kalender dit bepaal het nie. . Daar is nie groot haas om in die oggend uit die bed te spring nie, jy moet net seker maak dat jy teen tien voor 9, aangetrek, voor jou rekenaar sit.  Die skooldag begin met registrasie aanlyn om seker te maak almal is reg vir hulle skooldag voor die rekenaar.  Die gimnasiums is toe, so Engel se swem het tot ‘n halt gekom.  Selfs buite sport is gekanselleer so daar is geen hokkie oefeninge of hokkiewedstryde meer vir my twee nie.  En Japsnoet se weeklikse balletklas is nou ook weer aanlyn.

Daar is tye wat die inperking, en wat daarmee saamgaan, my meer affekteer.  Sommige dae is ek byvoorbeeld heel tevrede om die dag binneshuis te te spandeer. Ek het ‘n helder pienk laaikas in skakerings van grys geverf en ek is besig om vir my pa ‘n fotoboek te maak vir sy 70ste verjaarsdag.  Dit hou my gedagtes weg van negatiewe goed af; wanneer my hande besig is, sluit my brein af.  Maar die laaste twee weke vang die eentonigheid van elke dag my lelik.  Elke dag is…. presies…… dieselfde…… Word wakker, kyk na facebook op my foon, stort, maak koffie, kyk oggend tv, eet ontbyt, dink aan die maaltye wat vir die dag gemaak moet word, ensovoorts. Met tye kom sit die angstigheid swaar op my en dit voel of ‘n olifant op my bors sit. En ek sukkel dan, letterlik, om suurstof in my longe te kry.  Of ek voel soos ‘n voëljtie wat ingekluister is in ‘n te klein hokkie. Met tye wil ek die teatrale tantrum gooi van ‘n tweejarige peuter.  Met die beste bedoelings nooi vriendinne my om te gaan stap, want dis die enigste kontak wat ons mag hê met mekaar.   En dan voel ek ek wil, in hoofletters uitskree dat ek nie wil gaan stap nie! Ek wil vriende oornooi na ons huis toe, ek wil op en af stap in die biblioteek en die agterkante van boeke lees, ek wil ‘n tydskrif lees in ‘n koffiewinkel, ek wil vir ‘n naweek net ‘n ander dorp gaan verken!  Ek wil nie in die koue gaan stap wat my neus laat loop nie. Met ‘n wol mussie wat my kop laat jeuk en modder wat die onderkant van my jeans, wel, bemodder. Witbrood, jy is gelukkig om vriende te hê wat tyd met jou wil spandeer. 

Moet my nie verkeerd verstaan nie, ek het die grootste respek vir die reëls en ons volg die riglyne.  En die staat het nie juis ‘n ander opsie gehad nie. “I do get it“. Maar sjoe, dis moeilik om ‘n lewe te leef wat so teen ons natuurlike gewoontes en instinkte is.  En ek wil skree as ek hoor mense praat van “die nuwe normaal”.  Want flip, daar is niks normaal hieraan nie!  Ek haat hierdie “nuwe normaal” waarvan almal praat asof dit nou maar net eenvoudig ons lot is.  Daar is ‘n masker, gel en handeroom in die kar, in my stapsak, in my handsak en spaar maskers wat hang by die voordeur.  Hoe de hel is dit normaal?  Ons kan nie ons vriende drukkies gee as hulle hartseer is nie, en die kinders kan nie maats oornooi nie.  Om uit ons roetines te breek, probeer ons saam nuwe resepte, ry na omliggende “villages” toe en gaan stap daar deur hulle strate, bespreek ‘n somer vakansie in Engeland in plaas van Griekeland, en koop nou al paaseiers vir April.

Witbrood……

Dag 4087-4100 – Inperkings en emosies

Sondag, ‘n week terug, het dit gesneeu!

Groot, nat, silwerwit sneeuvlokkies het vanuit die hemel op ons wêreld neergedaal.  Mens het eintlik die illusie dat sneeu soos vars spookasem moet voel.  Wat, as dit op jou skouers kom lê, dit in sulke klein bolletjies wol sal agterbly.  Maar nee, mettertyd was my donker jas papnat en het my netjies geblaasde hare in slierte teen my wange gehang.  Maar dit was ongelooflik om buite te staan en die nattigheid op my wange te voel! Dit het Engel en Japsnoet ‘n uur gevat om ‘n sneeuman in ons agtertuin te bou. Eintlik ‘n sneeumeisie, want Japsnoet het besluit sy moes “boobies” hê en Engel het vir Olga, die sneeumeisie, die mooiste lang oogwimpers gemaak.  Toe Olga se kop oornag afval, het Japsnoet haar herbou, en so is Harold gebore.  Maar na die volgende middag se motreën het Harold dit ook nie gemaak nie.  

Nou voel dit of ek iets slim moet sê – iets simbolies van ‘n ys skepping wat teruggekeer het na sy oorspronklike vorm en die aarde se dors geles het.  Sou ek hard genoeg hieroor dink, sal ek heel waarskynlik met woorde van wysheid kan opkom. Hoe niks verewig lewe nie, maar hoe geen lewe verniet is nie, want elkeen van ons hou tog ‘n nagedagtenis agter. ‘n “Legacy” – dis vir my so ‘n mooi woord.  In elk geval, my storie is baie eenvoudiger as dit.  Die sneeu was sprokiesmooi. “Magical”.  Dit het die vervelige patroon van ons inperking gebreek.  Ons het sneeuballe gemaak en foto’s geneem en gelag en warm sjokolade met klein malvalekkers in die voortuin gedrink.  Hoe verfrissend was dit nie om net bietjie avontuur in ons lewe te kon hê!  Om iets heeltemal anders en onbekend te ervaar en geniet.

Maar, natuurlik het die realiteit van die inperking, na ‘n aankondiging van Boris Johnson, weer soos ‘n donkerte oor ons kom lê.  Die inperking duur voort vir nog 5 weke.  Woensdag oggend het Engel vir my gesê hoe die inperking haar nou begin vang.  As ‘n tiener, is hierdie ‘n tyd waar sy gedink het sy die geleentheid sou kry om haar vlerke effe te begin sprei.  Om ‘n minder afhanklike lewe te begin leef, om haar vlerke te begin sprei. Maar elke keer wanneer sy dit net begin beleef, is daar ‘n nuwe inperking en is dit soos ‘n swaar hek wat toegemaak word.  ‘n Groot deel van haar mis nog steeds haar Suid-Afrikaanse hoërskool en haar beste vriendin.  Sy mis skool gala’s en hokkie oefening en om in pouse tyd saam maats in die son kon sit en gesels en lag. En alhoewel sy oulike vriendinne hier het, voel sy dat sy nog nie juis die geleentheid gehad het om nou bande met hulle te vorm nie. Die arme kinders is in die laaste 12 maande meer ingeperk as wat hulle vry was.  Die interessantste vir my was dat sy die diversiteit van Suid-Afrika mis. Sy het swart vriende gehad, Muslim vriende gehad, kleurling vriende gehad, Christen vriende gehad.  

“Mom, the kids here are so boring, they don’t swim like I do, they don’t read the books I read”

was haar hartseer woorde.  En sy mis die goedgemanierde Suid-Afrikaanse seuns, sy reken selfs die seuns wat ‘n pyn was, het beter maniere gehad as die seuns hier.  Die jong mense se disrespek in zoom klasse is ook iets wat haar nogal dwars in die krop steek.  Party kinders daag nie eers op vir die aanlyn klasse nie. Enige Suid-Afrikaner in Engeland sal vir jou vertel hoe hulle kinders al gekomplimenteer is deur Britse onderwysers oor hulle goeie maniere.  

My minder emosionele man dink Engel oordryf en reken dit was PMS wat haar emosies so bietjie laat uithaak het.  Dalk?  My opinie is dat sy tog ‘n goeie band het met haar groep vriende en sy het voorheen gese dat daar nie juis ander meisies is met wie sy bevriend sou wou wees nie. Daar is “cool” groepe, en “nerdy” groepe en “weird” groepe, so sy het redelik haar plek gevind.   As ‘n tiener wat in vyf jaar in drie verskillende skole was, weet ek presies wat sy bedoel.  Dis nie maklik om in ‘n nuwe plek in te stap en jou plek te “vind” nie.  En dit boonop in ‘n nuwe land met ‘n nuwe kultuur.  Weereens maak al ons inperkings dit regtig nie moontlik om sosiaal te verkeer met enige iemand buite ons “bubbles” nie.  Dit kom alhoewel weer terug na eenvoudige gedagte van veiligheid in Suid-Afrika, asook die geleenthede wat daar gaan wees vir ons wit kinders.  Ek wil nie polities raak nie, maar dis ‘n baie groot realiteit. En op die ouderdom van 15 was dit iets wat haar ook gepla het.  En met ‘n volwassenheid wat my onkant gevang het, het sy afgesluit met dat sy verstaan hoekom ons hiernatoe gekom het. En hoekom hier vir ons ‘n beter toekoms is.

Wat ek wel geleer het uit hierdie gesprek met my tiener is om nooit te aanvaar dat ons kinders “OK” is nie.  En dat ons gereeld moet in “check” op ons kinders, want dit is so maklik om na die buitekant te kyk en te glo dat hulle ‘OK” is.  Hulle het vrese en angs, net soos ons.  Hulle hoor die gesprekke wat ons het, hulle kyk saam ons die nuus op televisie en is bewus van soveel meer as wat ons besef.  En veral die jonger kinders weet nie altyd hoe om die slegte nuus wat ons op televisie sien, te verwerk nie.  Soms moet ons op ‘n sielkundige vlak afgaan na hulle manier van dink om te besef watter invloed die dinge wat aangaan in die wêreld, wel op hulle het.  

Nou ja, dit was my wyse woorde vir die week en my raad wat ek met my vriendinne gedeel het.  Een vriendin het toe besluit om wel met haar twee seuns in te “check” en het vir hulle gevra of hulle “OK” is en of daar iets was wat hulle pla.  Die oudste het eventueel vir sy ma gesê die warm sjokolade wat sy die oggend vir hom gemaak het, het nie te lekker geproe nie….

Dag 4083-4087 – ‘n Britse oorwinning

Dis ons eerste herdenking.  ‘n Dag wat ons hele gesin kan vier.  

Vandag, tot op die datum, ‘n jaar terug, het ek, Engel (15) en Japsnoet (12) ons voete op Britse grond kom plant.  Manlief het ons by Heathrow lughawe kom haal, met ‘n lang, grys stasiewa. Dankie tog vir die onooglike “ou toppie” motor, ons het elkeen ‘n groot tas gehad, twee vol gestoppe Pep sakke, ‘n rugsak elkeen, my skootrekenaar, my kamera sak.  Ja, ons het gelyk soos ‘n gesin wat beslis “jump ship”!

Die herdenking is half bittersoet.  Ek het my pa, ma en sussie ‘n jaar terug laas gesien.  ‘n Jaar terug laas saam my ma om haar kombuistafel gekuier, haar vars gebakte beskuit geëet, gesels oor Binnelanders en Fynskrif.  ‘n Jaar terug laas my pa se arm om my gevoel, ‘n betekenisvolle kyk gedeel in ‘n vertrek vol mense, boeke onder mekaar uitgeruil.  ‘n Jaar terug laas saam my sussie gaan koffie drink, saam Mamma Mia en Afrikaanse liedjies in haar kar gesing, wat ons klere by mekaar geleen het.  So een keer ‘n week sou ons mekaar ontmoet by KFC in Weltevredenpark, sy sou haar motor laat was en terwyl ons gesit en wag het, het ons koffie gedrink en sou ek vir haar ‘n Franse vlegsel maak sodat haar hare moes mooi lyk vir ‘n belangrike vergadering of werks ete.  En dan is daar haar kinders.  Vir hulle mis ek die meeste.  Daardie twee pare ogies wat sou ophelder as hulle ons gesien het, daardie kleuterlyfies wat hope drukkies gegee het.  Ek mis dit om hulle te sien groot word, die Saterdae wat ons saam gespandeer het en ek en my sussie hulle parkie toe gevat het en roomys gaan eet het by McDonalds.  Die verlange is groot.  Soms so groot dat dat voel of ‘n groot ongenaakbare hand my hart vasdruk.  

Maar vandag is ook vir my ‘n groot oorwinning.  19 Januarie 2021 was ‘n doelwit, dit was daardie lint wat gespan was oor die wenstreep.  En daardie wenstreep so simbolies van daardie groot oorwinning!  Ek het gevoel as ek daardie lint breek, as daardie eerste jaar tot sy einde gekom het, dan kon ek ‘n slaag van verligting sug.  Dit is die dag wat ek finaal “gesettle” sou voel, waar ek finaal tuis sou voel in my nuwe dorp. Waar ek met sekerheid sou kon voel en sê ek is waar ek moet wees en ek is gelukkig hier.  Die waarheid is dat ek nie nodig gehad het om te wag om die wenstreep te bereik nie.  Ons het vinnig “gesettle”, vinnig nuwe vriende gemaak, vinnig die dorp leer ken en gevoel ek hoort hier en ek is deel van die gemeenskap.  Maar daar is tog verligting dat hierdie dag uiteindelik opgedaag het.

Die lewe maak woeste en onverwagse draaie met mens.  Toe ons in 2006 Engeland verlaat met ‘n eenjarige baba, het ek nie vir ‘n sekond terug gekyk nie.  Ek kon nie wag om die grysheid, die klein woonstel, die modderige Britse gras agter te laat nie.  Ek het gesweer ek sou nooit weer huis opsit in Engeland nie.  Dalk eerder Toronto, Kaapstad, Sydney, Ballito, Amsterdam?  Engeland?  Nooit weer nie.

“Never say never”, né…..

Dag 3601 – 4082 – Voelbare magteloosheid

November 2020

My vriendin se dogter het probeer selfmoord pleeg

Sy het tussen 60 en 80 pille gesluk

Die hospitaal sielkundige het gesê sy het die intensie gehad om haarself dood te maak, nie om skrik te maak nie.  

“The straw that broke the camel’s back?”  Haar ouers het haar ipad en foon vir ‘n dag gekonfiskeer

Sy is 12

Dis die tipe “storie” wat jy nie kan opmaak nie, en tog sou mense wat my nie ken nie, dalk mag dink ek het dit wel opgemaak. Want dis hoe bizarre die hele situasie is.  Ek kon die ongeloof in Ian se stem hoor oor die foon, Ria se emosies van magteloosheid was voelbaar.  ‘n Miswolk het oornag oor hulle kom hang en enige vreugde wat daar was opgesuig. En Michelle? Sy moes oornag in die hospitaal, genadiglik was daar nie skade aan haar lewer nie en haar hartklop was weer terug na normaal.  Wat het gebeur dat ‘n twaalfjarige meisie, met opset, handevol pille in haar keel afgegooi het? Weke later is daar nog steeds nie veel antwoorde nie. 

• Michelle het gevoel haar ouers tree onregverdig op deur haar elektroniese ware weg te vat
• Sy voel haar ouers het haar nie regtig lief nie
• Sy voel haar ma vertroue haar nie en is altyd “op haar case”
• Sy wou net hê dit moes ophou
• Haar ouers luister nie vir haar nie, sy wil nie meer ballet doen nie

Ian en Ria loop op eiers. Elke uur van elke dag. Kinders gaan stout wees, hulle gaan baklei, hulle gaan ongehoorsaam wees, hulle gaan rebelleer teen huiswerk. Maar hoe straf jy ‘n kind wat op die rand van ‘n afgrond staan?  Medikasie moes weggebêre word, enige iets wat dalk giftig kan wees, enige iets waarmee Michelle haarself moontlik mee kan sny.  Haar skooltas word elke oggend en elke middag deur die skool ondersoek, sy mag nêrens gaan sonder ten minste een van haar ouers teenwoordig nie, elke week sien sy ‘n terapeut by haar skool.  

Hoe staan ek my nuwe vriendin by in hierdie tyd? Eerstens ken ek en Ria mekaar maar ‘n jaar.  Ons vriendskap is nuut en nog op die fondasie stadium.   Ons het nog nie die spreekwoordelike sakke sout saam opgeëet het nie, ons ken nie mekaar se diepste geskiedenis nie. Wil sy praat, wil sy stilbly? Soek sy blomme of soek sy ‘n skouer om op te huil?  

Is daar ‘n reg en verkeerd in hierdie tyd?  

Dag 3215 – Dag 3600 – Marsmannetjies en isolasie

Met bedtyd, terwyl ek rol van die linkersy na die regtersy, dans die idees in my kop rond. Dis ‘n tango tussen beskrywende woorde wat saamdans, emosies wat realiteit word op papier, gedagtes wat in woorde lewe kry.

Maar met ‘n lyf wat tog moeg is, en ‘n brein wat gretig is om af te skakel, raak ek weldrae weg met die idee dat ek more oggend al hierdie dinge kan neerpen.

Met die lui van my selfoon alarm en altyd ‘n skrefie lig wat deur die gordyne loer, word ek wakker.  Die kinders is tans nog op skoolvakansie, so daar is geen haas om om te spring en rekenaars aan te sit vir die dag se “schooling from home” nie.  En ja, dit is ook nou weer ‘n onderwerp heel op sy eie, een waaroor ek eerder nie nou my kop mee gaan mal maak nie.  Dis volgende week se hoofpyn…..

In elk geval, wanneer my blaas my eventueel opjaag uit die gerieflikheid van my bed, het ek al daardie idees en sinne vergeet.

Poof

Net so.

Weg.

Dit het nie oornag in ‘n laaitjie van my kreatiewe brein gaan inklim nie.  Maar eerder iewers in ‘n wolkewaas by die oop venster uitgevlieg.  Verdomp…. Ek wil so graag skryf – blog, in my dagboek skryf, rekord hou van hierdie bisarre omstandighede waarin ons gedompel is.  Maar met ‘n pen in my hand is dit asof daar net ‘n verstopping is.  En eintlik is daar soveel om te vertel en te deel!

Laat ek my omstandighede in konteks sit.  Op die 19de Januarie, het ek en my twee dogters by Manlief aangesluit in Engeland. Daar is ‘n facebook blad van mense wat immigreer na Engeland en Ierland.  Die foto’s is soortgelyk, ‘n familie wat glimlaggend poseer vir daardie laaste paar minute op Suid-Afrikaanse grond.  Omring deur lughawe trollies wat steun onder toegedraaide tasse en daardie blokkies materiaal Pep sakke.  “By the way”, toe ek my pa vertel van my Pep sakke het hy gedink dit is ‘n “brand” tas.  Daardie vaarwel foto’s wat hulle dan op facebook deel, laat dit eintlik so maklik lyk. Die afskeid, die weghol, die verdwyn na ‘n nuwe land waar die wereld se oester uiteindelik vir ons almal gaan oopmaak. Maar min mense weet wat agter daardie foto’s skuil, die bagasie wat die kyker nie kan sien nie.  Die interne emosionele stryd wat gepaard gaan met die besluit om ‘n hele lewe agter te laat. Troeteldiere wat heel moontlik moes agterbly of sieklike ouers wat gegroet is met die wete dat dit dalk die laaste keer sal wees wat hulle saam was.  ‘n Hele huis wat leeggemaak moes word, ‘n huis waardeur tientalle voete deur is en eventueel verkoop moes word vir ‘n appel en ‘n ei.  ‘n Laaste strandvakansie, ‘n laaste familie Kersfees, ‘n laaste verjaarsdag partytjie saam nefies en niggies, ‘n laaste braai saam jarelange vriende.

En dan is daar die “lockdown” wat op ons almal neergesak het soos ‘n onwaarskynlike donderwolk op ‘n Johannesburgse middel Junie middag. So ondenkbaar soos grysgroen marsmannetjies wat op Tafelberg land en met ‘n lang, silwer glybaan op hulle mae afseil tot by die Tsitsikamma woude waar hulle op olifante se rue hulle pad maak Gauteng toe.  Niemand sou ses maande terug ooit kon dink dat hierdie ons realiteit sou word nie.  Dat ‘n hele wereld tot stilstand geruk sou word.  Deur ‘n epidemie wat soos ‘n dief in die nag in ons gewone roetines ingesluip het.  Is daar ooit ‘n mooi Afrikaanse woord vir “lockdown”?  Sluit-af, isolasie blasie, inperkings tydperk?  Ek weet dit klink seker ongelooflik onsensitief, maar ek is nou al so moeg vir die woorde “Stay home, stay safe”.  Dit voel of my brein geinfiltreer is, en ek wil uitgil

“I know!!!!”

Dag 3214-3238 – Wanneer oukei nie meer genoeg is

 

Dr Jax was in menige terapie sessies my “voice of reason”.  Sy was eerlik en reguit, maar terselfdertyd ook simpatiek en ondersteunend op die regte tye.

 

Sy het my gehelp om situasies te identifiseer wat moontlik my angstigheid kan aanvuur.  Ek kan, meeste van die tyd, uitpluis watter situasies om te vermy of hoe om daardeur te kom wanneer hulle onvermydelik is.  Ek sien makliker die tekens van depressie raak en meeste van die tyd kry ek dit reg om die swart wolk te lig.  Sy het my geleer om minder emosioneel te reageer op mense se woorde. “It is not always about you”.  Ek het met tye myself so emosioneel gekasty en afgebreek oor stellings wat net dit was – stellings.

“Jy was nie beplan nie,”

beteken nie

“Ek het jou nie lief nie”.

Dis bloot ‘n klein deel van my lewensstorie. ‘n Storie van hoe oningelig my ma se generasie was.  Hoe sy nie geweet het as sy vir ses maande van die Pil afgaan, sy kon swanger raak nie. Hoe my jong ouers ewe skielik vir ‘n ander toekoms moes beplan.  Hoeveel flippen dekades was dit nie deel van my kruk nie?  Dat ek geglo het dat ek so ongelooflik “unwanted” was.  Dat ek geglo het ek was bloot ‘n weeskatjie wat uit jammerte en plig gevoer en gehuisves is.  Dit het ure se terapie gevat om my te oortuig dat “unwanted” nooit die boodskap of die realitieit was nie.

 

Ek moet ‘n nuwe Dr Jax soek.  Dr Jax is nie meer net ‘n “whatsapp en afspraak” weg nie. Sy woon nou in Nelspruit, en dis vier ure se ry ver.  Ons het so ver gekom! Ek en sy.  Ek wil nie ‘n nuwe Dr Jax hê nie, ek wil nie weer elke derm ryg en die verlede gaan oopkrap nie.  So, vir ‘n paar maande nou al, sit ek die soeke na ‘n nuwe terapeut, opsy.  Daar is altyd iets belangriker, meer dringend, eenvoudiger om uit te sorteer.  Wanneer ‘n emosionele krisis opduik, gaan huil ek alleen, vee die snot en trane af, trek my Superwoman uniform aan, lig my kop bo die stroom en doen krisis beheer. Want dis oukei om oukei te wees.  Vele van my vriendinne, is nes ek, oukei.  Ons ondersteun mekaar, kla by mekaar en wroeg deur die dryfsand.  Ons vind altyd iets om aan vas te klou sodat ons nie totaal verswelg word deur die suigende massa nie.  Ons is almal oukei!

 

Heimlik weet ons dat oukei nie ‘n “fool proof plan”nie.  Oukei laat ons in die steek met tye.  Oukei wees maak dat ons ons humeur verloor wanneer klein Sannie onthou sy moes haar sport klere, wat papnat op die wasgoed perd hang, hê vir skool. Oukei wees maak dat ons ‘n helder geel paaltjie in die skool se parkeerarea in sy kanon inry, want ons is altyd aan die jaag van een plek na die ander.  Oukei wees maak dat ons dit heeltemal verloor as klein Sannie alweer nie gekies is vir ‘n netbalwedstryd nie, en mamma dan soos ‘n oorverhitte stoomtrein op die netbal afrigter afstorm.  Oukei wees is soos om te hardloop op ‘n “treadmill” – jy word fiks, maar bereik jy regtig iets?

 

Om te erken dat ek ‘n nuwe Dr Jax nodig het, is vir my soos om te erken ek kan nie meer sonder hulp opstaan nie.  En dis vrek moeilik.  Dit voel of ek gefaal het, of ek alweer ‘n swakkeling is.  Dis self erkenning van my kwesbaarheid.  En ek wil nie daardie self bejammerende, half verdrinkende, dobberende skepsel wees nie.  Ek WIL daardie Superwoman wees!

 

As Dr Jax moet sien wat ek skryf oor myself, sou sy beslis vir my gesê het ek gaan haal alweer die bobbejaan agter die bult. Sy sou vir my sê dis oukei om soms net oukei te wees, maar dat dit ook oukei is om hulp te gaan soek.

 

Nou moet ek net daardie laaste stap vat en die nuwe Dr Jax se telefoon nommer skakel….