Dag 2178 – 2190 – ‘n Tweenie

Ek voel soos ‘n voëltjie in ‘n kou. Wat permanent vasvlieg teen die kante van my te klein hokkie.

‘n Hamster op ‘n wiel. Wat met al haar energie hardloop en hardloop en nêrens kom nie.

Ek voel vasgekeer. In ‘n hoek ingedryf. Teen ‘n muur opgedruk.

My voete is vasgeanker in dryfsand. Ek spartel, ek raak stil, maar dit hou aan om my in te suig.

Ek probeer my bes, maar selfs dit is nie goed genoeg nie, en as selfs my beste nie goed genoeg is nie is ek besig om ‘n doellose wedren te hardloop.

“But I have nothing to wear!”
gaan Engel (8) gisteroggend dramaties aan en aan. Nie een item wat ek uit haar kas haal is reg nie. Dié hemp is te styf en daardie ski-pants is die verkeerde skakering van pienk. Maar elke keer wat ek haar vrye teuels gee in Woolworths se kinder en tiener afdeling dwaal sy lusteloos deur die rakke, pluk hier en daar aan ‘n item en trek haar neus op vir my voorstelle. Ons het meer as een keer leë hande uit ‘n winkel gestap. Hoe het ek op haar ouderdom nie gewens ek kan my eie klere kies nie! Inteendeel. Ek was reeds ‘n tiener toe my ma my keuses teruggehang het en net gekoop het wat sy gedink het is aanvaarbaar. Stank vir dank sê ek jou!

“Japsnoet (5) gets all the attention. And she gets to have crutches”.
huil Engel onbedaarlik een Dinsdagmiddag in die kar, toe ek haar gaan haal by Ouma. Japsnoet het ‘n klein operasie onder haar toon gehad. En sy het ‘n plakker boek en ‘n sagte skapie gekry. So nou voel Engel (8) vreeslik verontreg oor sy nie óók bederf is nie. Want skielik het sy dit in haar kop dat as sussie iets kry sy ook iets moet kry of die kontant van dieselfde waarde. En toe sy haar operasie gehad het, het sy niks gekry nie. Sê sy. Ek het lus gehad en slaan remme aan dat die rook blou staan, want teen daardie tyd was my bloeddruk gevaarlik in die rooi. Ek kon haar maklik net daar langs die besige pad aflaai. Haar argumente en klaagliedere maak net glad nie sin nie! En ek is so gatvol om te hoor hoe onregverdig haar lewe is en hoe sy altyd aan die kortste end trek. Geen bekommernis oor haar sussie wat ‘n operasie gehad het nie. Nee, sy is eerder “obsessed” oor die feit dat SY niks gekry het nie.

“I don’t want to go to school tomorrow. I have no friends to play with at break time”.
begin die snot en trane een aand voor bedtyd. Die aand voor die skool weer begin het. Hierdie is elke kwartaal se storie en mens sou dink dat ek drie jaar later al sou weet hoe om dit te hanteer. Maar elke kwartaal kom dit as ‘n skok en sy moet teen die tyd ook nou al gewoond wees aan die “wat-moet-ek-doen” kyk in my oë. Ek noem name op van vorige jare se maatjies en die oulike dogtertjies in haar klas. En in elkeen vind sy fout.
“But she plays with Thando and Thando is irritating. Sharne only wants to play teacher-teacher games. I don’t want to be friends with Rasika. Sandra is going to another school soon. Lisa plays baby games.”
Ek dink “wow”. Met hierdie houding gaan jou hele lewe ‘n baie “lonely” plek wees.
“All these things you are telling me are things you see in a negative way. If you want to have friends, you are going to have to change. You also sometimes have to give in and play their games and then when you give them your ideas for games, they will play your games too.”
probeer wyse Pixie Ma haar raad gee.
“Why do I have to change! I am who I am!”.
Nou wat moet ek sê daarvan? Want hierdie tweenie (pre-teenager) van my, het ‘n antwoord vir alles. En ek voel alweer of ek my kop stukkend stamp met haar, want ek kan net nie deur die hardkoppigheid dring nie. Sy is soos ‘n bul wat ‘n rooi lap sien en net die heeltyd daarteen wil baklei. Ek besef nou net hoe snaaks dit is dat Dr Jax haar destyds net so beskryf het. Daardie stormende bul wat altyd rooi sien en baklei. Altyd.

Die feit dat ek myself nog nie totaal en al aan drank oorgegee het nie is ‘n wonderwerk.